RLA RTest 1.0
RLA > RealTest > Set03
Important Instructions
Please read and answer 45 Questions carefully within
TIME LIMIT 100(45+10+45) min : 45 min for Section 1, 10 min for a break and another 45 min for Section 2 - ER.
Access tools on PC/Tablets.
Tips
- You should not spend too much time on a question if you are not certain of the answer; answer it the best you can, and go on to the next question.
- If you are not certain of the answer to a question, you can mark your answer for review and come back to it later.
- Wishing you all the best.
by Willa Cather
It takes a strong woman to make any sort of success of living in the West, and Hester undoubtedly was that. When people spoke of William Tavener as the most prosperous farmer in McPherson County, they usually added that his wife was a good manager. She was an executive woman, quick of tongue and something of an imperatrix. The only reason her husband did not consult her about his business was that she did not wait to be consulted.
It would have been quite impossible for one man, within the limited sphere of human action, to follow all Hester’s advice, but in the end William usually acted upon some of her suggestions. When she incessantly denounced the “shiftlessness of letting a new threshing machine stand unprotected in the open,” he eventually built a shed for it. When she sniffed contemptuously at his notion of fencing a hog corral with sod walls, he made a spiritless beginning on the structure merely to “show his temper, as she put it,” but in the end he went off quietly to town and bought enough barbed wire to complete the fence. When the first heavy rains came on, and the pigs rooted down the sod wall and made little paths all over it to facilitate their ascent, he heard his wife relate with relish the story of the little pig that built a mud house, to the minister at the dinner table, and William’s gravity never relaxed for an instant. Silence, indeed, was William’s refuge and his strength.
William set his boys a wholesome example to respect their mother. People who knew him very well suspected that he even admired her. He was a hard man towards his neighbors, and even towards his sons; grasping, determined and ambitious. There was an occasional blue day about the house when William went over the store bills, but he never objected to items relating to his wife’s gowns or bonnets. So it came about that many of the foolish, unnecessary little things that Hester bought for boys, she had charged to her personal account.
One spring night Hester sat in a rocking chair by the sitting room window, darning socks. She rocked violently and sent her long needle vigorously back and forth over her gourd, and it took only a very casual glance to see that she was wrought up over something. William sat on the other side of the table reading his farm paper. If he had noticed his wife’s agitation, his calm, clean-shaven face betrayed no sign of concern. He must have noticed the sarcastic turn of her remarks at the supper table, and he must have noticed the moody silence of the older boys as they ate. When supper was but half over little Billy, the youngest, had suddenly pushed back his plate and slipped away from the table, manfully trying to swallow a sob. But William Tavener never heeded ominous forecasts in the domestic horizon, and he never looked for a storm until it broke.
After supper the boys had gone to the pond under the willows in the big cattle corral, to get rid of the dust of plowing. Hester could hear an occasional splash and a laugh ringing clear through the stillness of the night, as she sat by the open window. She sat silent for almost an hour reviewing in her mind many plans of attack. But she was too vigorous a woman to be much of a strategist, and she usually came to her point with directness. At last she cut her thread and suddenly put her darning down, saying emphatically: “William, I don’t think it would hurt you to let the boys go to that circus in town tomorrow.”
William continued to read his farm paper, but it was not Hester’s custom to wait for an answer. She usually divined his arguments and assailed them one by one before he uttered them. “You’ve been short of hands all summer, and you’ve worked the boys hard, and a man ought use his own flesh and blood as well as he does his hired hands. We’re plenty able to afford it, and it’s little enough our boys ever spend. I don’t see how you can expect to be steady and hard workin’, unless you encourage a little. I never could see much harm in circuses, and our boys have never been to one. Oh, I know Jim Howley’s boys get drunk an’ carry on when they go, but our boys ain’t that sort, an’ you know it, William. The animals are real instructive, an’ our boys don’t get to see much out here on the prairie. It was different where we were raised, but the boys have got no advantages here, an’ if you don’t take care, they’ll grow up to be greenhorns.”
Hester paused a moment, and William folded up his paper, but vouchsafed no remark. His sisters in Virginia had often said that only a quiet man like William could ever have lived with Hester Perkins. Secretly, William was rather proud of his wife’s “gift of speech,” and of the fact that she could talk in prayer meeting as fluently as a man. He confined his own efforts in that line to a brief prayer at Covenant meetings.
Hester shook out another sock and went on. “Nobody was ever hurt by goin’ to a circus. Why, law me! I remember I went to one myself once, when I was little. I had most forgot about it. It was over at Pewtown, an’ I remember how I had set my heart on going. I don’t think I’d ever forgiven my father if he hadn’t taken me, though that red clay road was in a frightful way after the rain. I mind they had an elephant and six pol parrots, an’ a Rocky Mountain lion, an’ a cage of monkeys, an’ two camels. My! but they were a sight to me then!”
Hester dropped the black sock and shook her head and smiled at the recollection. She was not expecting anything from William yet, and she was fairly startled when he said gravely, in much the same tone in which he announced the hymns in prayer meeting: “No, there was only one camel. The other was a dromedary.”
“Why, William, how come you to know?” William folded his paper and answered with some hesitation, “I was there, too.”
“William Tavener” မှ အပိုဒ်
Willa Cather ရေးသားသည်
အမေရိကန် တောင်ပိုင်းနယ်မြေမှာ နေထိုင်ပြီး အောင်မြင်ဖို့ မိန်းမတစ်ယောက် အားကောင်းရမည်။ Hester က မထင်မှတ်နိုင်အောင် အဲဒီလို အောင်မြင်ခဲ့သူပါ။ McPherson County က ထိပ်ဆုံး စိုက်ပျိုးရေးသမားတစ်ဦးအဖြစ် လူတွေက William Tavener ကို ခေါ်တဲ့အခါ သူ့ဇနီးကလည်း စီမံခန့်ခွဲမှုတော်တယ်လို့ အမြဲထည့်ပြောကြသည်။ Hester သည် လျင်မြန်စွာ စကားပြောနိုင်သူ၊ စီမံခန့်ခွဲရေးအတတ်ပညာရှိသူ၊ နည်းနည်းက တရားကျားသမားလို အာဏာကြီးသူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူမ၏ အကြံပြုချက်ကို မစောင့်ဘဲ ပြောလေ့ရှိသဖြင့် သူမ၏ အကြံပြုချက်ကို ခင်ပွန်းက တိုက်ရိုက် မကြားချင်သော်လည်း အဆုံးမှာ အများစုကို လိုက်နာတတ်သည်။
အကြံတစ်ခုချင်းစီကို အံ့သြစရာ မလိုက်နိုင်သော်လည်း အဆုံးမှာ William သည် အများစုကို လိုက်နာခဲ့သည်။ ဥပမာ အရမ်းပြင်းပြတဲ့ မိုးရွာချိန်မှာ သားမြီးတွေ စိုက်ထားတဲ့ ပေါ်စံနံကို ထိန်းထားဖို့ ကုန်ကျစရာမလို Sod အတားနံက စွမ်းမရနိုင်ဘူးလို့ သူမက အမြဲအပြစ်ပြောနေခဲ့ပြီးနောက် William သည် မထင်မှတ်ဘဲ သွားပြီး ကာရံချရန် သံလိုက်ကြိုး ဝယ်ခဲ့သည်။ မကြာမီ မိုးအလွန်ရွာချိန်တွင် သားမြီးတွေက ပေါ်စံနံကို လုံးဝ ဖောက်ထွင်းပစ်လိုက်သောအခါ Hester က သူ့အကြံအတင်းကို သက်သေပြသကဲ့သို့ ဝမ်းမြောက်စွာ စကားပြောခဲ့သည်။ ထိုအခါ William က တစ်စုံတစ်ရာမပြောဘဲ တည်ငြိမ်ခဲ့သည်။ အတိတ်တလျှောက် William အတွက် တိတ်ဆိတ်နေခြင်းသည် အားလုံးထက် အကောင်းဆုံး ကာကွယ်မှုဖြစ်သည်။
William သည် သားတွေကို မိခင်ကို လေးစားဖို့ သေချာစွာ ဥပမာပြခဲ့သည်။ သူ့အနီးအနားက သူ့ကို သိသိသာသာ နားလည်သူများက သူမကိုလည်း လေးစားသလားဆိုတာ ခန့်မှန်းကြသည်။ သူမိမိချင်းများ၊ အိမ်ထောင်သူနှင့် အိမ်သားများအပေါ်မှာတောင် သားကောင်အလွန် တင်းကြပ်သူဖြစ်သည်။ စတိုးဆိုင်ဘက် ငွေစာရင်းတွေ စစ်တဲ့နေ့တိုင်း အိမ်ထောင်မှာ အေးချမ်းမှု မရှိနိုင်သော်လည်း Hester ၏ ဝတ်စုံ သို့မဟုတ် ဦးထုပ်ကုန်ကျစရိတ်အပေါ်တော့ တစ်ခါမှ မပြစ်တင်ခဲ့ပါ။ ထို့ကြောင့် သူမက သားများအတွက် ဝယ်ပေးသော အနည်းငယ်သော လိုအပ်ချက်မရှိသည့် ပစ္စည်းများကို ကိုယ့်အကောင့်ထဲသို့ ထည့်ခဲ့သည်။
တစ်ညမှာ Hester က ချိုင့်ခုံးကုလားထိုင်မှာ အိမ်နေလိုက်သော်လည်း ချိုးစသည်ကို လက်ထဲမှာ စိုက်လျက် အတော်အဆတည်ခဲ့သည်။ သူမ အလွန်စိတ်ထိရောက်နေတယ်ဆိုတာ အလွယ်တကူ တွေ့နိုင်သည်။ William က တခြားဘက်မှာ စိုက်ပျိုးရေးစာစောင် ဖတ်နေသည်။ ညစာစားချိန်မှာ သူမ၏ အပြစ်ပြောစကားပုံစံကို တွေ့နေရမယ်၊ သားကြီးများရဲ့ တိတ်ဆိတ်နေစွမ်းကိုလည်း သတိထားမိရမယ်။ သားငယ် Billy သည် ညစာဝက်ပေါင်းစုံမစားခင်မှာ မျက်ရည်ကျမှန်းမစဉ်းစားနိုင်ပဲ စားပွဲကနေ ထွက်သွားခဲ့သည်။ သို့သော် William က အိမ်ထောင်ထဲမှာ မူမမှန်တဲ့ လေထုကို သတိမထားခဲ့ပါ။ မိုးတိမ်ချီမှသာ သတိထားမိသလို သဘောထားရှိသူဖြစ်သည်။
ညစာပြီးနောက် သားများက ကာရံအတွင်း ရေကန်ထဲ ရေဆေးသွားကြသည်။ Hester က အပြင်အလေ့သံနဲ့ သားများရဲ့ ရယ်သံကို ကြားနေရင်း နေရာမှာ အနားယူနေသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ တော်တော်များများ စီမံကြံစည်ခဲ့ပြီး အဆုံးမှာ တိုက်ရိုက်စကားပြောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ “William, မနက်ဖြန် မြို့ထဲမှာ ဖြစ်မယ့် စာရီးကို သားတွေ သွားခွင့်ပေးတာ ကိစ္စမဖြစ်ဘူးလို့ ငါထင်တယ်” လို့ အလွန်တိကျစွာ ပြောလိုက်သည်။
William သည် စိုက်ပျိုးရေးစာစောင်ကို ဆက်ဖတ်နေသည်။ သို့သော် Hester သည် အမြဲတမ်း သူ၏ အကြံများကို ကြိုတင်သိပြီး တိုက်ခိုက်တတ်သူဖြစ်သည်။ သူမက သားတွေ လက်အင်အားနည်းတာကြောင့် အတော်အဆချိန်ကြာအောင် အလုပ်အမူ မရပ်ဘဲ လုပ်ခဲ့ကြပြီဆိုသည့်အကြောင်း၊ အလုပ်သမားတွေလို သားတွေကို လုပ်ဆောင်ခိုင်းတာ မမှန်ကြောင်း၊ စီးပွားရေးအရ အားလုံး လိုအပ်အောင် ရှိနေကြောင်း၊ သားတွေ ဘယ်လို စာရီးတစ်ခုတောင် မတွေ့ဖူးကြောင်း၊ အနီးဝန်းကျင်မှာ အခြားကောင်တွေ မကျင့်ကြဘူးဆိုပြီး အချက်အလက်တွေအားလုံး ထပ်မံ တိုက်ခိုက်ပြောသည်။
William သည် စာစောင်ကို ပိတ်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာမပြောခဲ့သော်လည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ အတိုးအကျယ် မိန်းမဖြစ်သူကို ဂုဏ်ယူနေသည်။ သူမက စောင့်ရှောက်ချက်ပြောတဲ့အခါ ဘုရားကို ဆုတောင်းတဲ့အခါလည်း လူထက် မပြတ်ပြောနိုင်သူဖြစ်ပြီး William သည် မိမိက တိုတိုတောင်းတောင်းသာ ဆုတောင်းတတ်သူဖြစ်သည်။
Hester သည် စာရီးသွားခြင်းဟာ အမှားမဟုတ်ကြောင်း ပြောနေတာ။ သူမကိုယ်တိုင်လည်း ငယ်စဉ်က တစ်ကြိမ် သွားဖူးပြီး ပျော်ရွှင်ခဲ့ကြောင်း ရှင်းပြသည်။ ဥပမာ အဲဒီစာရီးမှာ တိရစ္ဆာန် အမျိုးမျိုးကြည့်ဖူးခြင်း၊ ကျီးကန်းများ၊ စုံတိရစ္ဆာန်များကို တွေ့ဖူးကြောင်း ပြောနေသည်။
သူမ အမှတ်တရတွေ ပြန်လည်ပြောနေချိန်မှာ မမျှော်လင့်ဘဲ William က တိကျစွာ “အဲဒီစာရီးမှာ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်သာ ရှိသလား၊ တခြားကတော့ dromedary ပဲ” လို့ တိကျစွာ ပြောလိုက်သည်။
Hester က အံ့သြမိပြီး “ဘယ်လိုသိတာလဲ William?” လို့ မေးလိုက်သည်။ William သည် စာစောင်ကို တိကျစွာ ချုပ်ပြီး တိုတိုပဲ “ငါလည်း အဲဒီစာရီးကို သွားဖူးသူ” လို့ ဖြေလိုက်သည်။
by Unknown
In the small Ohio town where I grew up, many homes had parlors that contained pianos, sideboards, and sofas, heavy objects signifying gentility. These pianos were rarely returned. They went flat in summer around the Fourth of July and sharp in winter at Christmas. Ours was a Story and Clark. On its music stand were copies of Stephen Foster and Ethelbert Nevin favorites, along with one Chopin prelude that my mother would practice for twenty minutes every three years. She had no patience, but since she thought Ohio—all of it, every scrap—made sense, she was happy and did not need to practice anything. Happiness is not infectious, but somehow her happiness infected my father, a pharmacist, and then spread through the rest of the household.
My whole family was obstinately cheerful. I think of my two sisters, my brother, and my parents as having artificial pasted-on smiles, like circus clowns. They apparently thought cheer and good Christian words were universally respected everywhere. The pianos were part of this cheer. They played for celebrations and moments of pleasant pain. Or rather someone played them, but not too well, since excellent playing would have been faintly antisocial. “Choppon,” my mother said, shaking her head as she stumbled through the prelude. Why is he famous?
When I was six, I received my first standing ovation. On the stage of the community auditorium, where the temperature was about 94, sweat fell from my forehead onto the piano keys, making their ivory surfaces slippery. At the conclusion of the piece, when everyone stood up to applaud, I thought they were just being nice. My playing had been mediocre; only my sweating had been extraordinary. Two years later, they stood up again. When I was eleven, they cheered. By that time I was astonishing these small-town audiences with Chopin and Rachmaninoff recital chestnuts. I thought I was a genius and read biographies of Einstein. Already the townspeople were saying that I was the best thing Parkersville had ever seen, that I would put the place on the map. Mother would send their children to watch me practice. The kids sat with their mouths open while I polished off another classic.
Like many musicians, I cannot remember ever playing badly, in the sense of not knowing what I was doing. In high school, my identity was being sealed shut: my classmates called me “el se for long hair,” even though I wore a crew cut, this being the 1950s. Whenever the town needed a demonstration of local genius, it called upon me. There were newspaper articles detailing my accomplishments, and I must have heard the phrase “future concert career” at least two hundred times. My parents smiled and smiled as I collected applause. My senior year, I gave a solo recital and was hailed for umpteen weddings and funerals.
I was lucky. On the Fourth of July the townspeople brought out a piano to the city square so that I could improvise music between explosions at the fireworks display. Just before I left for college, I noticed that our neighbors wanted to come up to me ostensibly for small talk but actually to touch me. In college I made a shocking discovery: other people existed in the world who were as talented as I was. If I sat down to play a Debussy etude, they would sit down and play Beethoven, only louder and faster than I had. I felt their breath on my neck. Apparently, there were other small towns. In each one of these small towns there was a genius. Perhaps some geniuses were not actually geniuses. I practiced constantly and began to specialize in the non-Germanic piano repertoire. I kept my eye out for students younger than I was, who might have flashier technique.
At my senior recital I played Mozart, Chopin, Ravel, and Debussy, with encore pieces by Scriabin and Thomson. I managed to get the audience to stand up for the last time. I was accepted into a large Midwestern music school, famous for its high standards. Once there, I discovered that genius, to say nothing of talent, was a common commodity. Since I was only a middling composer, with no interesting musical ideas as such, I would have to make my career as a performer or teacher. But I didn’t want to teach, and as a performer I lacked pizzazz. For the first time, it occurred to me that my life might be evolving into something unpleasant, something with the taste of stale bread.
I was beginning to meet performers with more confidence than I had, young musicians to whom doubt was as alien as proper etiquette. Often these people dressed like tramps, smelled, smoked constantly, were gay or sadistic. Whatever their imbalances, they were not genteel. They did not represent small towns. I was struck by their eyes. Their eyes seemed to proclaim, “The universe believes in me. It always has.” My piano teacher was a man I will call Luther Stecker. Every year he taught at the music school for six months. For the following six months he toured. He turned me away from the repertoire with which I was familiar and demanded that I learn several pieces by composers whom I had not often played, including Bach, Brahms, and Liszt.
Each one of these composers discovered a weak point in me: I had trouble keeping up the consistent frenzy required by Liszt, the mathematical precision required by Bach, the pianist fingerings of Brahms. I saw Stecker every week. While I played, he would doze off. When he woke, he would mumble some inaudible comment. He also coached.
“Harmony” မှ အပိုဒ်
ရေးသူမသိ
ကျွန်တော်ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ Ohio မြို့ငယ်ထဲမှာ အိမ်တွေထဲမှာ parlors ဆိုတဲ့ အခန်းများရှိတတ်ပြီး ပိယာနို၊ စားပွဲ၊ ကုလားထိုင်ကြီးတွေ တင်ထားကြတယ်။ အဲဒီပိယာနိုတွေကို အများအားဖြင့် မပြန်ကြဘူး။ နွေရာသီ Fourth of July အချိန်မှာ အသံကျသွားပြီး ဆောင်းရာသီ Christmas အချိန်မှာ အသံမြင့်သွားတတ်သည်။ ကျွန်တော်တို့မှာ Story and Clark ဆိုတဲ့ ပိယာနိုရှိပြီး စာတမ်းပေါ်မှာ Stephen Foster နဲ့ Ethelbert Nevin သီချင်းစာတမ်းတွေနဲ့ Chopin prelude တစ်ပုဒ် တင်ထားတယ်။ မိခင်က စိတ်ရှည်မရှိသူဖြစ်ပြီး နှစ်သုံးနှစ်တစ်ကြိမ်လောက်သာ အဲဒီ prelude ကို မိနစ် ၂၀ ခနခနလေ့ကျင့်တတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူမက Ohio က အရာအားလုံး make sense ဖြစ်တယ်လို့ ယုံကြည်နေသူမဖြစ်တဲ့အတွက် ပျော်ရွှင်နေပြီး အခြားအရာမလိုအပ်ခဲ့ဘူး။ သူမရဲ့ ပျော်ရွှင်မှုက အဖေကိုလည်း ကူးစက်သွားပြီး မိသားစုတစ်စုလုံးအတွင်း ထပ်မံဖြန့်ကျဲသွားတယ်။
ကျွန်တော့်မိသားစုလုံးဝပျော်နေတတ်သူတွေပါ။ ညီအစ်မနှစ်ယောက်နဲ့ ညီတစ်ယောက်၊ မိဘတွေကို circus clown လို အမြဲပြုံးနေသူတွေလိုမျိုး သတိရတယ်။ သူတို့ထင်တာက အမြဲအလိုမဖြစ်မနေရ “cheer” နဲ့ “Christian words” ဆိုတဲ့စကားတွေကို လူတိုင်းလေးစားကြတယ်လို့ ယုံကြည်နေကြတာ။ ပိယာနိုတွေဟာလည်း အဲဒီပျော်ရွှင်မှုထဲက တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းပါ။ မိခင်က Chopin ကို “Choppon” လို့ ခေါ်ပြီး သေချာမတီးနိုင်ခဲ့စဉ် “ဘာကြောင့်လူသိများရတာလဲ?” လို့ မေးတတ်သူပါ။
ကျွန်တော် အသက်ခြောက်နှစ်အရွယ်မှာ ပထမဆုံး standing ovation ရခဲ့တယ်။ မူလီဂျန်အဆောက်အဦးရဲ့ ပြဇယားခန်းထဲမှာ အပူချိန် ၉၄ ဒီဂရီလောက်ရှိတဲ့အချိန် ကျွန်တော် ပိယာနိုတီးရင်း ချွေးတွေ ကီးပေါ်ကျသွားပြီး ချောနေတယ်။ သီချင်းပြီးသွားချိန် လူအားလုံးထပြီး လက်ခုပ်တီးခဲ့တယ်။ အဲဒါ ကျွန်တော် မေတ္တာကြောင့်လို့ထင်ခဲ့ပေမယ့် အမှန်တော့ ကျွန်တော်တီးတာထက် ချွေးထွက်တာကြောင့်သာဖြစ်တယ်။ နှစ်နှစ်အကြာမှာလည်း ထပ်ပြီး သူတို့က လက်ခုပ်တီးကြတယ်။ ဆယ့်တစ်နှစ်အရွယ်မှာတော့ အံ့သြသွားအောင် လက်ခုပ်တီးခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီအချိန် ကျွန်တော် Chopin နဲ့ Rachmaninoff အကျော်ကြားဖျော်ဖြေရေးတွေကို တီးခဲ့ပြီး မြို့လူတွေက ကျွန်တော်က မိမိမြို့ကို “map ပေါ်တင်မယ်” လို့ အမြဲပြောနေကြသည်။ မိခင်ကလည်း အိမ်နီးချင်းကလေးတွေကို လာထိုင်စေပြီး ကျွန်တော် လေ့ကျင့်နေတာ ကြည့်ခိုင်းတတ်သည်။
ကျွန်တော် ဘာသာစကားမသိတာတောင် မတီးတတ်ဘူးဆိုတဲ့အဓိကမရှိခဲ့ဘူး။ အထက်တန်းကျောင်းအချိန်မှာ ကျွန်တော့်ကို “el se for long hair” လို့ ခေါ်ကြသော်လည်း အမှန်တော့ ငါ ၅၀ ခုနှစ်တွင်းမှာ crew cut ခေါင်းညှပ်နဲ့ သာလျှင် သွားနေတယ်။ တစ်မြို့လုံးမှာ ကျွန်တော်ကို local genius လို့ ခေါ်ပြီး ဂုဏ်ပြုနေကြတယ်။ Senior year မှာ recital တစ်ခုတီးပြီး မဂ္ဂဇင်း၊ သတင်းစာတွေမှာ ချီးကျူးခဲ့ကြတယ်။
ကျွန်တော် အံ့သြစရာကောင်းတဲ့ အခွင့်အရေးတစ်ခုကတော့ Fourth of July အခါမှာ မြို့သူမြို့သားတွေ piano ကို မြို့ထဲ ထုတ်ပြီး fireworks အတွင်း ကျွန်တော်တီးခိုင်းတာပဲ။ ကောလိပ်မသွားခင် အိမ်နီးချင်းတွေ ကျွန်တော်နားမိမိလာပြီး စကားပြောချင်သကဲ့သို့ လာကြပေမယ့် တကယ့်အချက်ကတော့ ကျွန်တော်ကို ထိချင်တာ။ ကောလိပ်သွားပြီးမှ အမှန်တကယ်သိလာတယ်—အခြားလူတွေကလည်း ကျွန်တော်လို တူညီတဲ့အရည်အချင်းရှိကြတယ်။ ကျွန်တော် Chopin တီးရင် သူတို့ Beethoven တီးကြတယ်။ ပိုမြန်ပြီး ပိုအသံကြီး၊ ကျွန်တော်နောက်မှာ အမြဲရောက်နေသလို ခံစားရတယ်။
Senior recital မှာ Mozart, Chopin, Ravel, Debussy တို့ကို တီးပြီး Scriabin နဲ့ Thomson ကို encore အဖြစ်တီးခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် audience က ထပြီး လက်ခုပ်တီးပေးခဲ့တယ်။ ကျွန်တော်ကို အမေရိကန် အလယ်ပိုင်းကျော်ကြားတဲ့ music school တစ်ခုလက်ခံခဲ့ပြီး အဲဒီမှာမှ ဂီတအတွက် ပိုမိုကွဲပြားသွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်မှာ composition အားနည်းပြီး performance မှာလည်း pizzazz မရှိတာကြောင့် ဘဝဟာ မကြိုက်တဲ့ အရာတစ်ခုဖြစ်သွားမယ်လို့ ထင်လာခဲ့တယ်။
အဲဒီအချိန်မှာ အခြားကျွမ်းကျင်တဲ့ လူတွေကို တွေ့လာခဲ့တယ်။ သူတို့မှာ စိတ်သံသယမရှိပဲ မိမိကိုယ်တိုင်ကို အမြဲယုံကြည်နေတယ်။ သူတို့အနံ့ဆိုးကြပြီး ဆေးလိပ်သောက်၊ ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ စကားပြောနေကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ မျက်လုံးတွေက “ကမ္ဘာကြီးက ကျွန်တော်ကို ယုံကြည်နေတယ်” ဆိုသလို ထင်ရတယ်။ ကျွန်တော့် piano ဆရာ Luther Stecker က တစ်နှစ်ခြောက်လပဲ သင်ပြီး နောက်ခြောက်လကို ခရီးသွားတတ်တဲ့သူ။ သူက ကျွန်တော်ကို ရင်းနှီးနေတဲ့ repertoires မှ ကွာသွားအောင် လုပ်ပြီး Bach, Brahms, Liszt တို့ကို သင်ခိုင်းခဲ့တယ်။
ဒီတီးရမယ့်အလုပ်တွေမှာ ကျွန်တော်အားနည်းချက်တွေ တွေ့လာခဲ့တယ်။ Liszt တီးတဲ့အခါလိုအပ်တဲ့ frenzy အရှိန်အဟုန်ကို မခံနိုင်၊ Bach တီးတဲ့အခါလိုအပ်တဲ့ mathematical precision ကို မရနိုင်၊ Brahms ရဲ့ fingerings ကိုလည်း အတိအကျ မကျင့်နိုင်ခဲ့ဘူး။ Stecker နဲ့တော့ အပတ်စဉ်တွေ့ပြီး ကျွန်တော်တီးနေချိန် သူက အိပ်သွားတတ်သော်လည်း နောက်မှ သေချာမကြားနိုင်တဲ့ စကားအနည်းငယ် ပြောတတ်တယ်။ တခါတလေတော့ coaching လည်း ပေးတတ်သူပါ။
Source: Renewable Energy Studies
Advantages and Disadvantages of Wave Power Our world’s oceans cover approximately 70% of our planet, and its waves contain powerful energy! This wave energy has great potential to provide humanity with a renewable energy source that could help humanity transition to a sustainable energy future. However, actually being able to harness that energy is proving to be more challenging than it might seem. The following are many of the advantages and disadvantages of using wave power as an energy source.
Advantages of wave power - Clean and green Because it uses only the energy of ocean waves. Wave energy does not produce greenhouse gases or other pollutants like fossil fuels do. - Renewable and reliable Waves are a material that cannot be used up like other conventional forms of energy such as oil, natural gas, and coal, and we won’t run out of waves any time soon. Waves will continue to hit coastlines worldwide and therefore, they can serve as a reliable source of energy. - Worldwide potential With an estimated worldwide electricity generating potential of 2 terawatts (TW) from waves. There are many opportunities to develop this technology into one of many resources for our renewable energy future. - Efficient energy production The energy density of waves along shorelines is approximately 30-40 kW/m of waves, and further out into the ocean most waves can generate 100 kW/m of electricity. Less than ½ mile² of ocean has the potential to generate more than 30 MW of power, which is enough energy to power 20,000 British homes. - Can be built offshore While wave energy devices can be built near shorelines, they can also be built offshore, which reduces shoreline conflicts of use such as recreation and fishing. - Low operation costs Once they have been built, wave energy devices can be free to operate by themselves, unless the equipment malfunctions or damage occurs. - Minimum visual impact Wave energy devices can be installed to be mostly or entirely submerged beneath the water. The device can be installed far enough from shore to allow for minimal visual impact. - No fuel cost Because wave energy uses no fuel, this dramatically lowers the cost of device operation. - No pollution or death Unlike oil spills and pollution and death from fossil fuels like coal, there is virtually no pollution from the generation of electricity from waves. - Size advantage Wave energy devices can be tailored to meet electricity demand, and therefore can be manufactured at different sizes that are appropriate for each location. In contrast, fossil fuels generally require large facilities in order to produce electricity.
Disadvantages of wave power - Current high cost of investment Because wave energy is still in the developmental stage, it is very costly to build wave devices. As the technology improves and the demand for renewable energy technologies increases, the costs of investment and construction of wave energy technology are expected to decrease. - Maintenance and weather effects Equipment that is exposed to rugged oceanic conditions 24/7 can lead to damage to wave equipment and to corrosion from salty seawater requiring maintenance. Oceanic storms such as hurricanes are particularly damaging to wave equipment. - Marine life impacts Marine life may be harmed or displaced or their habitats negatively impacted by the construction of wave energy devices. - Reduced sea usage The physical presence of wave energy device “farms” could potentially reduce the size of shipping channels as well as opportunities for recreation and fishing. - Few implemented Thus far, only a few pilot wave energy projects have been constructed globally. Further research is necessary to determine the lifespan of the equipment, the associated costs with running the devices, and the impacts of these machines on both human and marine life. - Noise Constantly running wave energy devices can be much noisier than waves are naturally, and this could potentially be disruptive to both humans and sea life living near these devices. - Slow technology improvements Wave energy has been developing since the 1300s, and yet it is still a nascent technology that needs to be more fully developed. This slow development is an impediment to investment in this type of renewable energy. - Difficult to transmit wave energy It is currently very challenging to transport ocean wave–generated electricity long distances to where it will be consumed inland. - Visual impacts For those people living near ocean shorelines, some types of wave energy devices can be unsightly and interfere with ocean views.
Conclusion There is great potential for wave energy to become a major renewable energy source in the future. Future research and development is needed to improve the technology and durability of the equipment, as well as to identify, reduce, and potentially mitigate the negative impacts that this technology has on marine life and the human use and enjoyment of the sea.
အပိုဒ်ထုတ် “Ocean Waves: Advantages and Disadvantages of Wave Power”
အရင်းအမြစ် – Renewable Energy Studies
ပင်လယ်များသည် ကမ္ဘာပေါ်ပေါ်မူလတစ်စုံလုံး၏ ၇၀% ဝန်းကျင်ကို ဖုံးလွှမ်းထားပြီး လှိုင်းများတွင် အင်အားကြီးမားသော စွမ်းအင် ပါဝင်နေသည်။ ထိုလှိုင်းစွမ်းအင်သည် လူသားများအတွက် အနာဂတ်တွင် သဘာဝအခြေပြု စွမ်းအင် အရင်းအမြစ်အဖြစ် အကျိုးပြုပေးနိုင်မည်ဖြစ်သော်လည်း တကယ့်အားဖြင့် စွမ်းအင်ကို စုဆောင်းအသုံးချရန်မှာ မလွယ်ကူပါ။ အကျိုးကျေးဇူးများစွာ ရှိသော်လည်း အခက်အခဲများလည်း တစ်ပြိုင်နက်တည်း ရှိနေသည်။
Wave Power ၏ အကျိုးကျေးဇူးများ – သန့်ရှင်းပြီး သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်လိုက်ဖက်သည်။ လှိုင်းစွမ်းအင်သည် ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဓာတ်ငွေ့ (greenhouse gases) မထုတ်ပေးသည့်အတွက် ပေါင်းကပ်မှုမရှိပါ။ – သက်ဆိုင်ရာမကုန်ဆုံးနိုင်သော အရင်းအမြစ်ဖြစ်သည်။ ရေနွေးကာလ မပါဘဲ လှိုင်းများသည် အမြဲတမ်း တည်ရှိနေပြီး စွမ်းအင်ထုတ်နိုင်စွမ်းမှာ ယုံကြည်စိတ်ချရသည်။ – ကမ္ဘာအနှံ့တွင် အသုံးချနိုင်သည့်အလားအလာများစွာ ရှိပြီး ကမ္ဘာအနှံ့တွင် လျှပ်စစ်စွမ်းအင် ၂ Terawatts (TW) ခန့် ထုတ်ပေးနိုင်မည်ဟု ခန့်မှန်းထားသည်။ – စွမ်းအင်ထုတ်လုပ်မှု ထိရောက်မှု မြင့်မားသည်။ ကမ်းနားလှိုင်းတစ်မီတာလျှင် ၃၀–၄၀ kW ခန့် စွမ်းအင်ထုတ်နိုင်ပြီး ပင်လယ်အလယ်ပိုင်းတွင် တစ်မီတာလျှင် ၁၀၀ kW ထိ ထုတ်နိုင်သည်။ ပင်လယ်ဧရိယာ အနည်းငယ်သာဖြင့် သောင်း ၂၀ အိမ်ထိ လျှပ်စစ်ထောက်ပံ့နိုင်သည်။ – ကမ်းနားနည်းပညာများသာမက ပင်လယ်အလယ်တွင်လည်း တည်ဆောက်နိုင်သဖြင့် ကမ်းနားအနီးတွင် ပျော်ပွဲစားနှင့် ငါးဖမ်းမှု စသည့် အသုံးပြုမှုများကို ထိခိုက်မှုနည်းသည်။ – တည်ဆောက်ပြီးနောက် လုပ်ဆောင်မှုကုန်ကျစရိတ်နည်းပြီး လေ့ကျင့်ထိန်းသိမ်းရန် မလိုပါ။ – မျက်မှောက်ပေါ် ထိခိုက်မှု နည်းသည်။ ပင်လယ်အောက်တွင် အများအားဖြင့် ဖျောက်ထားနိုင်သဖြင့် အလွန် မျက်နှာမထင်ပါ။ – ဓာတ်ငွေ့ဓာတ်ဆီလို သယ်ဆောင်သုံးစွဲရန် အဆင့်မလိုသဖြင့် လိုက်နာရမည့် အဆင့်သက်သာသည်။ – သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်ထိခိုက်မှု အနည်းဆုံးဖြစ်ပြီး သေဆုံးမှု မဖြစ်စေပါ။ – လိုအပ်သည့် အရွယ်အစားအလိုက် စက်ပစ္စည်းများ ထုတ်လုပ်နိုင်သဖြင့် လိုအပ်ချက်အတိုင်း ချိန်ညှိနိုင်သည်။
Wave Power ၏ အားနည်းချက်များ – စွမ်းအင်နည်းပညာအဆင့်မတက်သေးသဖြင့် စက်ပစ္စည်း တည်ဆောက်ရန် ကုန်ကျစရိတ်မြင့်သည်။ – ပင်လယ်လှိုင်းနှင့် ဆားရေနွေးကြောင့် စက်ပစ္စည်းများ ပေါက်စီးပျက်စီးနိုင်သဖြင့် ထိန်းသိမ်းမှု များစွာ လိုအပ်သည်။ ငလျင်၊ မုန်တိုင်းစသည်ဖြင့် ရေသံမုန်တိုင်းများမှ အထူးထိခိုက်နိုင်သည်။ – ပင်လယ်ဇီဝများ၏ နေရာလည်း ထိခိုက်နိုင်သည်။ – Wave device များ တည်ဆောက်ရာတွင် သင်္ဘောလမ်းကြောင်း၊ ငါးဖမ်းခြင်းနှင့် ပျော်ပွဲစားနေရာများကို ထိခိုက်စေသည်။ – ကမ္ဘာအနှံ့တွင် စမ်းသပ်အစမ်း ပေါင်းနည်းပါးသာ တည်ဆောက်ထားသေးသည်။ အသက်တာတည်ဆောက်မှု၊ ကုန်ကျစရိတ်များနှင့် လူသားများ/ပင်လယ်ဇီဝများအပေါ် သက်ရောက်မှုများကို ဆန်းစစ်သုတေသန လိုအပ်နေဆဲဖြစ်သည်။ – အဆက်မပြတ် လည်ပတ်သည့် စက်ပစ္စည်းများသည် သဘာဝလှိုင်းအသံထက် အသံကျယ်ကြီးနိုင်သဖြင့် လူသားနှင့် ပင်လယ်ဇီဝတို့ကို အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေနိုင်သည်။ – နည်းပညာတိုးတက်မှုနှေးကွေးသည်။ အလွန်ရှေးရိုးစဉ်လာ စွမ်းအင်နည်းပညာ ဖြစ်သော်လည်း ယနေ့ထိ ပြည့်စုံစွာ မတိုးတက်သေးခြင်းကြောင့် ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုနှေးသည်။ – လျှပ်စစ်စွမ်းအင်ကို ပင်လယ်မှ ကမ်းကြီးထိ တင်ပို့ရန် အခက်အခဲများ ရှိနေသည်။ – အချို့နေရာများတွင် စက်ပစ္စည်းများသည် အလွန် မျက်နှာမထင်စေ၍ သဘာဝအလှအပကို ထိခိုက်စေနိုင်သည်။
နိဂုံးချုပ် – လှိုင်းစွမ်းအင်သည် အနာဂတ်တွင် အရေးကြီးသော သဘာဝစွမ်းအင် အရင်းအမြစ်ဖြစ်နိုင်စွမ်းရှိသည်။ သို့သော် နည်းပညာပိုမို တိုးတက်အောင် လေ့လာဖွံ့ဖြိုးရန်၊ ကုန်ကျစရိတ် လျော့ချရန်နှင့် ပတ်ဝန်းကျင်ထိခိုက်မှုကို လျော့နည်းအောင် လိုအပ်သေးသည်။
"If you need assistance with the printing process or saving as a PDF, please contact us through our Telegram channel."