RLA RTest 1.0

RLA > RealTest > Set03

Important Instructions
Please read and answer 45 Questions carefully within TIME LIMIT 100(45+10+45) min : 45 min for Section 1, 10 min for a break and another 45 min for Section 2 - ER.

Access tools on PC/Tablets.

Tips

You should not spend too much time on a question if you are not certain of the answer; answer it the best you can, and go on to the next question.
If you are not certain of the answer to a question, you can mark your answer for review and come back to it later.
Wishing you all the best.

Excerpt from "The Professional Laugher"

by Heinrich Böll

When someone asks me what business I am in, I am seized with embarrassment. I blush and stammer, I who am otherwise known as a man of poise. I envy people who can say. I am a bricklayer. I envy barbers, bookkeepers, and writers. All these professions speak for themselves. They need no lengthy explanation, while I am forced to reply to such questions: I am a laugher. Then I am always asked, “Is that how you make your living?” Truthfully I must say, “Yes.” I actually do make a living at my laughing, and a good one, too. My laughing is - commercially speaking - much in demand. I am a good laugher, experienced. No one else laughs as well as I do. No one else has such command of the fine points of my art.

For a long time, in order to avoid tiresome explanations, I called myself an actor. My talents in the field of mime and speech are small, so I felt this title to be too far from the truth. I love the truth, and the truth is: I am a laugher. I am neither a clown nor a comedian. I do not make people gay, I portray gaiety. I laugh like a Roman emperor, or like a sensitive schoolboy. I am as much at home in the laughter of the 17th century as in that of the 19th. When occasion demands, I laugh my way through all the centuries, all classes of society, all categories of age. It is simply a skill I have acquired, like the skill of being able to repair shoes. In my breast, I harbor the laughter of America, the laughter of Africa, white, red, yellow laughter. For the right fee, I let it peal out in accordance with the director’s requirements.

I have become indispensable. I laugh on records. I laugh on tape. Television directors treat me with respect, I laugh, mourn-full, moderately, hysterically. I laugh like a streetcar conductor or like a clerk in the grocery; laughter in the morning, laughter in the evening, nighttime laughter, and the laughter of twilight. In short: Wherever and however laughter is required I do it.

It need hardly be pointed out that a profession of this kind is tiring, especially as I have also -this is my specialty - mastered the art of infectious laughter. This has also made me indispensable to third - and fourth - rate comedians, who are scared - and with good reason - that their audiences will miss their punch lines.

I spend most evenings in nightclubs. My job is to begin to laugh during the weaker parts of the program. It has to be carefully timed. My hearty, loud laughter must not come too soon, but neither must it come too late. It must come just at the right spot. At the prearranged moment, I burst out laughing. Then the whole audience roars with me, and the joke is saved. But as for me, I drag myself exhausted to the checkroom. I put on my overcoat, happy that I can go off duty at last. At home, I usually find telegrams waiting for me: “Urgently require your laughter. Recording Tuesday,” and a few hours later I am sitting in an overheated express train bemoaning my fate. I need scarcely say that when I am off I duty or on vacation I have little desire to laugh.

The cowhand is glad when he can forget the cow. Carpenters usually have doors at home that don’t work or drawers that are hard to open. Candy makers like sour pickles. Butchers like pastry, and the baker prefers sausage to breads. Bullfighters raise pigeons for a hobby. Boxers run pale when their children have nosebleeds: I find all this quite natural, for I never laugh off duty. I am a very solemn person, and people consider me - perhaps rightly so - a pessimist.

During the first years of our married life, my wife would often say to me: “Do laugh!” Since then, she has come to realize that I cannot grant her this wish. I am happy when I am free to relax my tense face muscles in a solemn expression. Indeed, even other people’s laughter gets on my nerves. It reminds me too much of my profession. So our marriage is a quiet, peaceful one. Now my wife has also forgotten how to laugh. Now and again I catch her smiling, and I smile, too. We speak in low tones. I hate the noise of the nightclubs, the noise that sometimes fills the recording studios. People who do not know me think I am taciturn Perhaps I am, because I have to open my mouth so often to laugh. I go through life with a calm expression. From time to time, I permit myself a gentle smile. I often wonder whether I have ever laughed. I think not. My brothers and sisters have always known me for a serious boy. So I laugh in many different ways, but my own laughter I have never heard.

ရယ်မောတတ်သူ

Heinrich Böll ရေးသားသည်။

တစ်ယောက်ယောက်က “မင်းဘယ်လုပ်ငန်းလုပ်သလဲ” လို့ မေးလာတဲ့အခါ အလွန်အရှက်ကျသွားတတ်တယ်။ အဖြူနက်နာပြီး စကားချော်မိတယ်။ သဘောကျိုးသိမ်းတဲ့ လူတစ်ယောက်လို့ လူအများအဆင်ပြေထင်နေသော်လည်း၊ အဲဒီမေးခွန်းကို ဖြေဖို့တော့ အခက်တွေ့တယ်။ “ငါ စက်ဆောက်သူ” လို့ တိတိကျကျ ပြောနိုင်တဲ့သူတွေကို မကျေနပ်ဘဲ မနာလိုမိတယ်။ ဆံပင်ညှပ်ဆရာ၊ စာရင်းကိုင်၊ စာရေးဆရာတွေကိုလည်း မနာလိုမိတယ်။ အဲဒီလုပ်ငန်းတွေက ကိုယ်တိုင်အပြည့်အဝ ရှင်းပြနေပြီး မသိမ်းမနိမ်း ဆိုရမဲ့အကျဉ်းချုပ် မလိုအပ်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါတော့ အခက်ခဲရင့်ပြီး “ငါ ရယ်သူပါ” လို့ဖြေရတယ်။ အဲဒီချိန်တိုင်းလည်း “ဒါနဲ့ဘဝနေနိုင်သလား” လို့ ဆက်မေးကြတယ်။ တိတိကျကျတော့ “ဟုတ်” လို့ပြန်ရမယ်။ ဟုတ်ပါတယ်၊ ငါ့ရယ်မှုနဲ့ အတိအကျ လစာရပြီး နေထိုင်နိုင်တယ်။ ငါ့ရယ်မှုက စီးပွားရေးအနည်းငယ်အရ များစွာ လိုအပ်နေတယ်။ ငါက အတွေ့အကြုံရှိပြီး ကောင်းစွာ ရယ်နိုင်သူ။ ငါလို ထိန်းချုပ်နိုင်သလောက် တိကျတဲ့ ရယ်မှု နောက်ယောက်မရှိဘူး။

အချိန်အတော်ကြာ အရှင်းမပြောဖို့ စွမ်းဆောင်မှုပြုခဲ့တဲ့အခါ “မင်း သရုပ်ဆောင်တယောက်” လို့ အမည်ကပ်ထားတယ်။ ငါ့ mime နဲ့ စကားပြော အရည်အချင်းနည်းပါးတဲ့အတွက် အဲဒီခေါင်းစဉ်ဟာ အမှန်နဲ့ မသိပ်ကိုက်ဘူး။ ငါတော့ အမှန်ကို ချစ်တယ်။ အမှန်ကတော့ ငါ ရယ်သူပါ။ ငါဟာ ဟာသသရုပ်ဆောင်မဟုတ်၊ ဂျာပန်ကလောက်မဟုတ်။ လူတွေကို ပျော်စေသူမဟုတ်ဘဲ ပျော်မှုကို ဖော်ပြသူ။ ငါဟာ ရောမဘုရင်လို၊ သံယောဇဉ်ပြည့်ကျောင်းသားလို ရယ်နိုင်တယ်။ ၁၇ ရာစုက ရယ်မှု၊ ၁၉ ရာစုက ရယ်မှုကိုလည်း သင့်တင့်စွာ ရယ်နိုင်တယ်။ လိုအပ်သည့်အခါ နန်းတော်သူကြီး၊ ကျွမ်းကျင်သူကြီး၊ အသက်အရွယ် အမျိုးမျိုးအတွင်း ဝင်ပြီး ရယ်နိုင်တယ်။ တစ်ခြားသူ တဖန်ဖန်လေ့လာသလိုပဲ ငါ့ရယ်မှုက တိကျတဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုတစ်ခုပါ။ ငါ့နှလုံးထဲမှာ အမေရိကန်ရယ်မှု၊ အာဖရိကရယ်မှု၊ လက်ဝါးမလေးရောင်အရောင်တူ ရယ်မှုတွေ ခိုလှုံနေတယ်။ ငွေကြေးမှန်သလောက် ပေးသည့်အခါ ငါ အဆိုတော်တစ်ယောက်လို လိုအပ်သလို ချိန်ညှိပြီး ရယ်ပေးမယ်။

အခု ငါ မဖြစ်မနေလိုအပ်သွားပြီ။ ငါ့ရယ်သံ တပတ်တပတ် အားကစားမှတ်တမ်း၊ တိတ်ဖိုင်တွေထဲမှာပါဝင်နေပြီ။ ရုပ်သံဆွဲသူတွေက ငါ့ကို လေးစားကြတယ်။ ငါက စိတ်ညှဉ်းပမ်းတဲ့ ရယ်သံ၊ ပုံမှန်ရယ်သံ၊ အလွန်မိမိကိုယ်ကို တုန်လှုပ်ရယ်သံအထိ ထုတ်ပေးတယ်။ တယ်လီဖုန်းဝန်ထမ်းလို ရယ်သံ၊ စျေးဆိုင်စာရေးသူလို ရယ်သံ၊ မနက်ရယ်သံ၊ ညနေပိုင်းရယ်သံ၊ ညရယ်သံ၊ နေဝင်ချိန်ရယ်သံ အကုန်ရယ်နိုင်တယ်။ အကျဉ်းချုပ်ပြောရရင် — ရယ်သံလိုအပ်ရာ နေရာတိုင်း ငါ အကောင်းဆုံးလုပ်ဆောင်တယ်။

အဲဒီလို အလုပ်အကိုင်မျိုးဟာ ပင်ပန်းစရာအလွန်များတယ်ဆိုတာ မပြောလည်း သိနိုင်တယ်။ အထူးသဖြင့် ငါ့ပညာတော်မူထူးခြားချက်က လူတွေကို အရူးအမူး ထိရောက်စေသည့် ရယ်သံကို ငါ ကျွမ်းကျင်ထားခြင်းပါ။ ဒါကြောင့် သုံးတန်း၊ လေးတန်း အဆင့်မရှိ comedian တွေအတွက် ငါ မဖြစ်မနေလိုအပ်နေတယ်။ သူတို့ရဲ့ အဆုံးသတ်စကားတွေကို ပရိသတ်မလွတ်သိပ်မထိခိုက်စေရန် ကြိုတင်အကာအကွယ်ပေးရတာပဲ။

ငါ ညအချိန် အများစုကို အပျော်စင်တွင် သုံးတယ်။ ငါ့အလုပ်က အစီအစဉ်ထဲ အားနည်းနေတဲ့နေရာမှာ ပထမဆုံး ရယ်ပေးဖို့ပါ။ အချိန်တိကျစွာ ချိန်ညှိဖို့လိုတယ်။ မကြာခင် ရယ်သံ မထွက်သင့်ဘဲ၊ နောက်ကျလွန်းလည်း မရ။ အမှန်တကယ် သင့်လျော်ချိန်မှာသာ ရယ်ရမယ်။ အစီအစဉ်အတိုင်း သတ်မှတ်ထားတဲ့ အချိန်ကို ရောက်လိုက်ချိန် ငါ တိကျစွာ အားကြီးကြီး ရယ်ပေါက်လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ ပရိသတ်တစ်ရပ်လုံးက ငါ့နဲ့အတူ တိတ်မနေနဲပြီ၊ ဟာသကလည်း အောင်မြင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါ့အတွက်တော့ အလွန် ပင်ပန်းစွာနဲ့ အလုပ်ပြီးနောက် အထည်အလွှာပြန်ဝတ်ဖို့အခန်းထဲကို မောင်းသွားတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ပုံမှန်လိုပဲ တယ်လီဂရမ်တွေ စောင့်နေတယ်—“သင့်ရယ်သံ အလွန်လိုအပ်၊ အောင်မြင်ရေး ဗူးများနေ့ အတွက် ကြိုတင်ကြိုက်ပါတယ်” ဆိုတဲ့ စာတွေ။ နာရီအနည်းငယ်အတွင်း ငါ ထိခိုက်လောင်ကျွမ်းနေတဲ့ ရထားထဲမှာ တည်ငြိမ်မရ သွားရတယ်။ အလုပ်မရှိတဲ့အချိန်၊ အပန်းဖြေချိန်မှာ ငါ့မှာ ရယ်ချင်စိတ် တစ်စက်တစ်စက် မရှိတော့ဘူးဆိုတာ မပြောလည်း သိနိုင်မယ်။

ကျွဲမယားကျွဲလုံးကို မေ့နိုင်တဲ့အခါပဲ ပျော်ရွှင်ကြတယ်။ တံခါးလုပ်ဆရာတွေ အိမ်မှာတော့ အဆင်မပြေတဲ့ တံခါးတွေ၊ မဖွင့်ရအောင် ချုပ်မိတဲ့ ဗီဇများ ရှိနေတတ်တယ်။ မီဠ်ဆရာတွေ ချိုမြိန်မုန့်မစားချင်ဘဲ ငန်သီးချိုစားချင်ကြတယ်။ အသားဖုတ်ဆရာတွေ မုန့်ကို ပိုကြိုက်ကြတယ်။ မုန့်ဖုတ်ဆရာတွေကတော့ အသားကို ပိုကြိုက်ကြတယ်။ သိုးတောင်ထိုးသူတွေ အပျော်အပါးနဲ့ ငှက်မွေးမွေးကြတယ်။ ဂုတ်တိုက်သူတွေ အိမ်ထဲက ကလေးတွေ နှာသွေးယိုမိတာမျှ ခြောက်သွားကြတယ်။ ငါ အဲဒီအရာအားလုံးကို သဘာဝကျကျ ထင်တယ်။ ငါ အလုပ်မရှိချိန်မှာ ရယ်မလို့မရဘူး။ ငါဟာ အလွန် တိမ်းတစိုက်လူဖြစ်ပြီး လူတွေက ငါ့ကို မမှန်မကန်မိမိကိုယ်ကို စိုးရိမ်သူတစ်ယောက်လို့ ယူဆကြတယ်။

အိမ်ထောင်စတင်ချိန် အစပိုင်းမှာ ငါ့ဇနီးက “တစ်ခါလောက် ရယ်ပေးပါ” လို့ အမြဲပြောတတ်တယ်။ အခုတော့ သူမ နားလည်သွားပြီ—ငါ့နောက်ခံလုပ်ငန်းကြောင့် ငါမဖြစ်နိုင်ဘူး။ ငါ စိတ်အေးအေးနဲ့ မျက်နှာကြွင်းဆွဲပေးနိုင်တဲ့အချိန်တွေက ပျော်တဲ့အချိန်ပဲ။ တကယ့်ကို ငြိမ်သက်မှု ရှိတယ်။ တခြားသူတွေရဲ့ ရယ်သံတောင် ငါ့ကို စိတ်ဆိုးစေတယ်၊ အလုပ်ကို သတိပေးလိုက်တဲ့အတွက်။ ဒါကြောင့် ငါတို့အိမ်ထောင်ဘဝဟာ တိတ်ဆိတ်ပြီး ငြိမ်သက်စွာဖြတ်သန်းတယ်။ အခုတော့ ငါ့ဇနီးလည်း ရယ်နည်းမေ့သွားပြီ။ တစ်ခါတစ်လေ သူမ အနည်းငယ် အပြုံးပေးတတ်တယ်၊ ငါလည်း အဲ့အချိန် အပြုံးပေးတယ်။ ငါတို့ သံသယနည်းနည်းနဲ့သာ စကားပြောကြတယ်။ ငါက အပျော်စင်တွေရဲ့ ဆူညံသံကို မုန်းတယ်၊ တိတ်ဖိုင်အခန်းထဲက ဆူညံသံကိုလည်း မုန်းတယ်။ ငါ့ကို မသိတဲ့လူတွေက ငါ အလွန် တိတ်ဆိတ်သူလို့ ထင်ကြတယ်။ အမှန်တော့ ထိုသို့ဖြစ်နိုင်တယ်၊ အမြဲရယ်နေရမယ့် အလုပ်ကြောင့်။ ငါ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးကို တည်ငြိမ်တဲ့ မျက်နှာဖုံးနဲ့ ဖြတ်သန်းတယ်။ တစ်ခါတစ်လေ ငါ့ကိုယ်တိုင် အပြုံးသေးသေးလေး ခွင့်ပြုပေးတယ်။ “ငါ တစ်ခါပဲ ကယ်လို့ရယ်ခဲ့ဖူးလား” လို့ မျှောမိတယ်။ ငါမထင်ဘူး။ ငါ့မောင်နှမတွေက ငါ့ကို အမြဲ တိမ်းတစိုက်တဲ့ ကလေးဘဲလို့ သိခဲ့ကြတယ်။ ဒါကြောင့် ငါ အမျိုးမျိုးနည်းနဲ့ ရယ်နိုင်ပေမယ့် ငါ့ကိုယ်ပိုင် ရယ်သံကိုတော့ မကြားဖူးဘူး။

Excerpt from "Sonny’s Blues"

by James Baldwin

All I know about music is that not many people ever really hear it. And even then, on the rare occasions when something opens within, and the music enters, what we mainly hear are personal, private, vanishing evocations. But the man who creates the music is hearing something else, dealing with the roar rising from the void and imposing order on it as it hits the air. What is evoked in him is more terrible because it has no words, and triumphant, too, for that same reason. And his triumph, when he triumphs, is ours. I just watched Sonny's face. His face was troubled, he was working hard, but he wasn’t with it.

Everyone on the bandstand seemed to be waiting for him, pushing him along. But Creole held them all back, keeping the beat with his whole body, wailing on the fiddle, eyes half closed, listening to everything but especially to Sonny. He wanted Sonny to leave the shoreline and strike out for the deep water, showing that deep water and drowning were not the same. While Creole listened, Sonny moved like someone in torment. I realized how awful the relationship must be between a musician and his instrument. He has to fill it with the breath of life, his own. And a piano is just wood, wires, hammers, and ivory. Sonny hadn’t been near a piano for over a year, nor was he on good terms with his life.

He and the piano stammered, panicked, stopped, started again, then found direction and faltered once more. The face I saw on Sonny I had never seen before—everything burned out of it, while hidden things burned in. Watching Creole’s face, I felt something had happened. Then they finished, scattered applause followed, and Creole started into something else. Sonny began to play. Something began to happen. Creole let out the reins. The drums spoke, the horn insisted, Creole answered, dry and beautiful, calm and old. Then they all came together again, and Sonny was part of the family once more. His face showed he had found, beneath his fingers, a brand-new piano.

Then Creole stepped forward to remind them they were playing the blues. He hit something in all of them, in me, too, and the music deepened. Creole told us what the blues were about. They were not about anything new. He and his boys were keeping it new, at the risk of ruin, destruction, madness, and death, in order to find new ways to make us listen. For while the tale of how we suffer, how we are delighted, and how we may triumph is never new, it must always be heard. There isn’t any other tale to tell; it’s the only light we’ve got in all this darkness.

“Sonny’s Blues” မှ အပိုဒ်

James Baldwin ရေးသားသည်

ဂီတအကြောင်း ငါသိတာ တစ်ခုက လူအများစုက တကယ့်အမှန်နားမထောင်တတ်ကြဘူးဆိုတာ။ တစ်ခါတစ်ရံ သာယာအံ့သြဖွယ် အတွင်းက တစ်စုံတစ်ရာ ဖွင့်ပွင့်လာပြီး ဂီတဝင်လာတဲ့အချိန်တွေမှာတောင် ငါတို့နားထောင်မိတာတွေက ကိုယ့်ပုဂ္ဂိုလ်ရေး၊ ကိုယ်ပိုင်အတွေးအခေါ်တွေ၊ ခဏတည်းကာ ပျောက်ကွယ်သွားမယ့် အတွေးအမြင်တွေပဲ။ ဒါပေမယ့် ဂီတဖန်တီးသူက တခြားအရာနားထောင်နေတယ်—အလွန်နက်နဲတဲ့ ညဉ့်အတွင်းမှ ထွက်ပေါ်လာတဲ့ ဆူညံသံကို ထိန်းချုပ်ရင်း လေထဲကို ထွက်သွားစေတဲ့အခါ အစီအစဉ်တကျ တည်ဆောက်နေတာ။ သူထဲမှာ ထပ်ပေါ်လာတဲ့အရာက စကားလုံးမရှိတဲ့အတွက် ပိုကြောက်မက်စရာ၊ အဲဒီအတွက်ပဲ အောင်ရမယ်ဆိုရင်လည်း ပိုထင်ရှားစရာ။ သူအောင်မြင်တဲ့အခါ ငါတို့လည်း အတူ အောင်မြင်သွားတာ။ ငါ Sonny ရဲ့ မျက်နှာကိုသာ ကြည့်နေတယ်။ မျက်နှာပူနွေးနေပြီး အလွန် ကြိုးစားနေလည်း သူ့စိတ်မရှိသလို ထင်နေတယ်။

ဂီတဗေဒပေါ်က အားလုံးက Sonny ကို စောင့်နေသလို၊ သူ့ကို ဆွဲဆောင်ပေးနေသလို၊ ဒါပေမယ့် Creole က သူတို့အားလုံးကို တိမ်းသိမ်းပြီး စည်းကမ်းထိန်းနေတာ။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးနဲ့ အမိန့်ပေးသလို စည်းချက်ထိန်း၊ fiddle ကို အားကြီးကြီး တီးနေပြီး မျက်လုံးတစ်ဖက်ပိတ်၊ အားလုံးနားထောင်နေသော်လည်း Sonny ကို အထူးအလေးပေးနားထောင်နေတာ။ သူ Sonny ကို ကမ်းဘေးမှာ မနေဘဲ အနက်ရေထဲ သွားစေချင်တာ၊ အနက်ရေနဲ့ ရေဖျော်သေခြင်းက မတူကြောင်း ပြချင်တာ။ Sonny တီးနေစဉ် ငြိမ်းချမ်းမသက်တဲ့ လူတစ်ယောက်လို တုန်လှုပ်နေတယ်။ ငါ့အတွက် ဂီတသမားနဲ့ ဂီတစက်ကြီးကြား ဆက်ဆံရေးဟာ အလွန် အခက်အခဲများတယ်ဆိုတာ သိသွားတယ်။ သူတိရိစ္ဆာန်သေချာရဲ့ အသက်ရှူမှုကို ထည့်ပေးရမယ်။ Piano ဆိုတာ သစ်သား၊ ကြိုး၊ ကြိမ်ခေါင်း၊ သစ်သားအဖြူတွေတင်ပါ။ Sonny က တစ်နှစ်ထပ်ကျော်တောင် piano မထိခဲ့ဘူး၊ သူ့ဘဝနဲ့ပါ သဘောမကျေနပ်ဘူး။

သူနဲ့ piano က တစ်ခါတစ်လေ စကားချော်သလို၊ ကြောက်လန့်သလို၊ တစ်ခါရပ်၊ တစ်ခါစ၊ တစ်ခါ ဦးတည်ချက်ရှာ၊ နောက်ထပ် လက်တိမ်းပဲ။ Sonny ရဲ့ မျက်နှာပေါ်မှာ ငါ မမြင်ဖူးသလောက် မျက်နှာတစ်မျိုး မြင်မိတယ်—အရာအားလုံး ပေါက်ပျက်ပျက်ထွက်သွားပြီး သတိမထားမိတဲ့ အရာတွေထဲမှာ ပူလောင်နေတာ။ Creole ရဲ့ မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း အလွန်တစ်ခုခု ဖြစ်သွားပြီလို့ ထင်မိတယ်။ ပြီးသွားတော့ တိမ်းချိုးချိုး ကောက်လှဲအော်ဆူသံနည်းနည်းနဲ့ သရုပ်ဆောင်မှုသစ် တစ်ခုစတင်သွားတယ်။ Sonny ပြန်တီးလာတယ်။ တစ်ခုခု စတင်သွားပြီ။ Creole က သူ့အုပ်ချုပ်မှုကို လျော့လိုက်တယ်။ ဒရမ်တွေ သံထွက်လာတယ်၊ ဟွန်က တောင်းဆိုတယ်၊ Creole က ပြန်ဖြေတယ်—ခြောက်သွေ့ပြီး လှပ၊ ငြိမ်သက်ပြီး အိုဆန်။ ပြီးတော့ သူတို့အားလုံး ပြန်လက်တွဲပြီး Sonny က မိသားစုထဲ ပြန်ဝင်သွားပြီ။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ သူ့ချောင်းမထဲမှာ အသစ်တစ်လုံးလို piano ကို ထိတွေ့တွေ့ကြုံတယ်ဆိုတာ မြင်မိတယ်။

Creole က မျက်နှာကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ထားပြီး သူတို့က blues ကို တီးနေကြကြောင်း သတိပေးလိုက်တယ်။ သူက အားလုံးထဲမှာ တစ်ခုခုကို ထိခိုက်စေပြီး ငါ့ထဲမှာပါ ထိခိုက်စေတယ်။ ဂီတ နက်ရှိုင်းသွားတယ်။ Creole က blues က ဘာအကြောင်းနဲ့ဆိုတာ ပြောပေးတယ်။ Blues က အသစ်မဟုတ်ဘူး။ သူနဲ့ သူ့အဖွဲ့က အသစ်ထားနိုင်ဖို့ သေခြင်း၊ အကျိုးပျက်ခြင်း၊ စိတ်မညီညွတ်မှု၊ အဆုံးအမ လက်ခံရမယ့် အန္တရာယ်နဲ့ ရင်ဆိုင်ပြီး အသစ်လုပ်နေတာ။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လို စွမ်းနိမ့်နာကျင်ရမလဲ၊ ဘယ်လို ပျော်ရွှင်မလဲ၊ ဘယ်လို အောင်မြင်နိုင်မလဲ ဆိုတဲ့ စာပုံတော်ဟာ အသစ်မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် အမြဲနားထောင်သင့်တယ်။ အဲဒီအကျဉ်းချုပ်သာ ကျန်ရစ်တယ်၊ အဲ့ဒီအမှောင်ထဲက ငါတို့ရနိုင်သည့် တစ်ခုတည်းသော အလင်းပဲ။

Excerpt from "Ledbetter v. Goodyear and Equal Pay"

by Lilly Ledbetter

The first bill President Obama signed into law his first year in office was, to my great pride, the Lilly Ledbetter Fair Pay Act. During his final year in office, it is my hope that we can witness a new spate of progress on equal pay for women. The act that bears my name was a step forward for women, families, and the bedrock American values of fairness and equality. Yet on its seven-year anniversary, we still have a gender gap on wages. State legislators and advocates from around the country are launching a “week of action” to draw attention to that gap and how it can be closed.

When I learned that I had been paid significantly less than my male counterparts at the Goodyear plant in Gadsden, Ala., I filed a federal civil rights lawsuit. Yet in its 2007 Ledbetter v. Goodyear ruling, the Supreme Court ruled against me because I filed my challenge long after the 180-day statute of limitations had ended. Because of the way the law was written, it didn’t matter that I was unaware of the wage discrimination during that time window. Two years later, my namesake law restored basic fairness and protections against pay discrimination by clarifying that the wronged employee has 180 days to challenge any paycheck that reflects unequal pay for equal work, not just the first one.

Unfortunately, women still make just 79 cents for every dollar paid to their male counterparts, while African-American women make only 60 cents for every dollar white men make and Latina women make only 55 cents. Today, two of every three American women are the sole or equal breadwinners in their families. Yet the workplace and many public policies still haven’t caught up with today’s America. To root out pay discrimination, Congress should pass the long-overdue Paycheck Fairness Act, updating and strengthening equal pay laws. In the meantime, state legislatures present some of the greatest opportunities to advance the cause of equal pay.

This week, lawmakers in more than 20 states are introducing and highlighting proposals that could help close the wage gap. While equal pay laws are on the books in 46 states and the District of Columbia, in almost every state there is more work to do. Among the policy ideas under discussion are measures that would ensure women are paid as much as men when job duties are largely the same; bolster salary transparency by ending employer rules that prevent workers from sharing pay information; prohibit employers from requiring salary history, and require that employers list salary ranges in job postings. States are also exploring policies to strengthen enforcement and increase penalties when companies do discriminate.

None of these proposals standing alone will end the wage gap. But taken together, they provide a comprehensive approach that will produce meaningful advances toward ending pay discrimination. Closing the wage gap would be a win for women and an economic boon for the country as a whole, pumping nearly $450 billion into the American economy. During the bill signing ceremony on Jan. 29, 2009, Obama called the new law “only the beginning” and said that “it’s up to us to continue this work.” It’s time to live up to those hopeful words and take the next steps in our long march towards equal pay for equal work.

“Ledbetter v. Goodyear နှင့် တူညီလစာပေးအခွင့်အရေး” မှ အပိုဒ်

Lilly Ledbetter ရေးသားသည်

သမ္မတ အိုဘားမာရဲ့ ပထမဆုံး ဥပဒေဆိုင်းထိုးမှုက ငါ့အတွက် အလွန် ဂုဏ်ယူစရာဖြစ်သည့် *Lilly Ledbetter Fair Pay Act* ဖြစ်သည်။ သူ့ရဲ့ နောက်ဆုံး တာဝန်ထမ်းဆောင်သည့်နှစ်မှာတော့ အမျိုးသမီးများအတွက် တူညီလစာပေးရေးမှာ တိုးတက်မှုအသစ်တွေကို မြင်ရဖို့ မျှော်လင့်နေတယ်။ ငါ့နာမည်နဲ့ ခေါ်ထားသည့် ဥပဒေဟာ အမျိုးသမီးများ၊ မိသားစုများ၊ အမေရိကန်ရဲ့ အခြေခံတန်ဖိုးများဖြစ်သည့် ညီမျှမှုနှင့် တရားမျှတမှုအတွက် တိုးတက်မှုအဆင့်တစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့သော် ဥပဒေတရားထူထောင်ပြီး ခုနှစ်နှစ်အကြာမှာတောင် လစာပိုင်းဆိုင်ရာ လိင်အလိုက် ကွာခြားမှုအပေါ် သို့မဟုတ် *gender wage gap* ဟု ခေါ်သည့် ပြဿနာမျိုးစုံ မပြီးဆန်သေးဘဲ ရှိနေဆဲ။ ဒေသအလိုက် ဥပဒေပြုသူများနဲ့ လှုံ့ဆော်သူများကလည်း အဲဒီအပြဿနာကို သတိပေးဖို့အတွက် “တစ်ပတ်လုံး လှုံ့ဆော်ရေး” ကို စတင်ကြပြီ။

Goodyear စက်ရုံ (Gadsden, Alabama) မှာ ကျွန်တော် ငွေစာရင်းကို အမျိုးသားများထက် အနည်းဆုံးရခဲ့တယ်ဆိုတာ သိသိချင်း ငါ ဖက်ဒရယ်အဆင့် လူ့အခွင့်အရေးလျစ်လျူရှုမှု ဥပဒေစွဲချင်စာတင်ခဲ့တယ်။ သို့သော် ၂၀၀၇ ခုနှစ် *Ledbetter v. Goodyear* ဆိုတဲ့ တရားရုံးအမှုထဲမှာ ငါ အကျိုးနည်းခဲ့တယ်၊ အကြောင်းက တရားစွဲချင်စာ တင်သည့်အချိန်ဟာ ဥပဒေနှစ်ရက်ပေါင်း ၁၈၀ ကန့်သတ်ချိန်ကျော်ပြီးသားဖြစ်လို့။ ဥပဒေ ရေးထားသည့်ပုံစံအရ ငါ အလုပ်သမားအခွင့်အရေး ချိုးဖောက်ခံနေတာကို မသိဘဲ လာစွဲချင်တာကို သဘောမတူခဲ့တာ။ နှစ်နှစ်အကြာမှာ ငါ့နာမည်နဲ့ ဥပဒေသစ်ဟာ အခြေခံတရားမျှတမှုကို ပြန်လည်ထူထောင်ပေးခဲ့ပြီး “တူညီလစာအတွက် တူညီအလုပ်” ဟု ဆိုသည့် သဘောထားအတိုင်း လစာမညီမျှမှုကို လိုချင်တဲ့ အချိန်တိုင်း စွဲချင်ခွင့်ပေးတဲ့ အဓိကအချက်ကို ပေါင်းထည့်ပေးခဲ့သည်။

အခုအချိန်အထိ အမျိုးသမီးတွေဟာ အမျိုးသား တစ်ဒေါ်လာဝင်ရမှုပြိုင်းတိုင်း ၇၉ ဆင့်သာ ရရှိနေတယ်။ အာဖရိက-အမေရိကန် မိန်းမတွေက ဂျွိပ်မန်းများရတဲ့ တစ်ဒေါ်လာလျှင် ၆၀ ဆင့်သာ ရတယ်။ Latina မိန်းမတွေက တစ်ဒေါ်လာလျှင် ၅၅ ဆင့်သာ ရတယ်။ ယနေ့ အမေရိကန်မိန်းမ သုံးယောက်အနက် နှစ်ယောက်သည် မိသားစုထဲမှာ အဓိကမူတည်သူ သို့မဟုတ် တူညီပမာဏ အာဟာရပေးသူ ဖြစ်နေကြသည်။ သို့သော် အလုပ်နေရာနဲ့ အများပြည်သူ့မူဝါဒများအများစုက အခုလို အမေရိကန်အသက်မွေးမှုနည်းပညာနဲ့ မကိုက်ညီသေးဘူး။ လစာအမူအရာချိုးဖောက်မှုကို ဖယ်ရှားဖို့ အမေရိကန်ကွန်ဂရက်က *Paycheck Fairness Act* ကို အမြန်ဆုံး အတည်ပြုသင့်ပြီး တူညီလစာဥပဒေကို အားကောင်းအောင် ပြန်ပြင်သင့်တယ်။ အချိန်မတိုင်ခင်မှာတော့ ဒေသအလိုက် ဥပဒေပြုဆွေးနွေးမှုတွေက အလွန်ကောင်းတဲ့ အခွင့်အလမ်းတွေ ဖြစ်နေတယ်။

ယခုတစ်ပတ်အတွင်း အမေရိကန်ပြည်နယ် ၂၀ ကျော်မှာ ဥပဒေကြမ်းအသစ်တွေ ထုတ်ပြန့်ပြီး လစာကွာခြားမှုကို ဖယ်ရှားနိုင်မယ့် နည်းလမ်းတွေကို အစွမ်းကုန် လှုံ့ဆော်နေကြပြီ။ အခုအချိန်မှာတောင် တူညီလစာဥပဒေဟာ ပြည်နယ် ၄၆ ခုနဲ့ ဝါရှင်တန်ဒီစီမှာ ရှိနေပြီးသားဖြစ်သော်လည်း အစိုးရတိုင်းမှာ ပြန်လုပ်ရမယ့်အလုပ်တွေ ကျန်နေဆဲ။ ဆွေးနွေးနေသည့် မူဝါဒအချို့မှာ အမျိုးသမီးအလုပ်သမားတွေကို အလုပ်တာဝန် တူညီရင် အမျိုးသားတွေနဲ့ တူညီစွာ လစာပေးမယ့် စည်းမျဉ်း၊ လစာဖော်ပြနိုင်မှုကို မြှင့်တင်မယ့် စည်းမျဉ်း (အလုပ်သမားတွေကို လစာအချက်အလက် မမျှဝေခိုင်းတဲ့ စည်းမျဉ်းကို ဖယ်ရှားခြင်း)၊ အလုပ်သမားတွေ့မတောင်းပဲ မိမိသမိုင်းလစာကို မလိုအပ်အောင် ပြုလုပ်ခြင်း၊ အလုပ်ခေါ်စာထဲမှာ လစာအတိုင်းအတာကို ဖော်ပြရန် လိုအပ်စေခြင်း စသည့် အစီအစဉ်တွေပါဝင်သည်။ ဒေသအလိုက် စွဲကြပ်အရေးယူမှုကို ခိုင်မာစေဖို့၊ ကုမ္ပဏီတွေ အမူအရာချိုးဖောက်သည့်အခါ အပြစ်ပေးချက်ကို တိုးချဲ့ဖို့လည်း ဆွေးနွေးနေကြသည်။

ဒီအစီအစဉ်တွေကို တစ်ခုတည်းနဲ့ဆိုရင် လစာကွာခြားမှုကို အဆုံးသတ်မပေးနိုင်ပေမယ့် ပေါင်းစပ်ပြီး အကောင်အထည်ဖော်မယ်ဆိုရင် အထိရောက်ဆုံး တူညီလစာရအခွင့်အရေးကို တိုးတက်စေမယ်။ လစာကွာခြားမှုကို ပိတ်သိမ်းနိုင်ရင် အမျိုးသမီးတွေအတွက်သာမက အမေရိကန်စီးပွားရေးအတွက်ပါ အကြီးမားဆုံး အကျိုးအမြတ်ဖြစ်မယ်။ စုစုပေါင်း ၄၅၀ ဘီလီယံအထိ စီးပွားရေးထဲ ထပ်မံထည့်ပေးနိုင်မယ်။ ၂၀၀၉ ခုနှစ် ဇန်နဝါရီ ၂၉ ရက်နေ့ ဥပဒေဆိုင်းထိုးပွဲမှာ အိုဘားမာက “ဒီဥပဒေဟာ စတင်မှုသာ” လို့ ပြောခဲ့ပြီး “ဒီအလုပ်ကို ဆက်လုပ်ရမှာ ငါတို့ပဲ” လို့ ထပ်မံ ပြောခဲ့သည်။ အခု အဲဒီ မျှော်လင့်စကားတွေကို အမှန်အကန် ပြန်ဆောင်ရွက်ဖို့၊ တူညီလစာရအတွက် နောက်ထပ်အဆင့်တက်ဖို့ အချိန်ရောက်ပြီ။

Not Included This Time.