RLA RTest 1.0
RLA > RealTest > Set03
Important Instructions
Please read and answer 45 Questions carefully within
TIME LIMIT 100(45+10+45) min : 45 min for Section 1, 10 min for a break and another 45 min for Section 2 - ER.
Access tools on PC/Tablets.
Tips
- You should not spend too much time on a question if you are not certain of the answer; answer it the best you can, and go on to the next question.
- If you are not certain of the answer to a question, you can mark your answer for review and come back to it later.
- Wishing you all the best.
Environmental Advocacy Report
Few animals have been as central to the Pacific human experience as salmon. Their annual migrations are a miracle of nature. They feed us, and their presence tells us that our rivers are still healthy. From grizzly bears to orca whales, at least 137 different species depend on the marine-rich nutrients that wild salmon provide. The last intact salmon watersheds around the North Pacific are composed of free-flowing rivers and dense forests, which provide clean drinking water and absorb carbon to slow climate change. Pacific salmon fuel a $3 billion industry, supporting tens of thousands of jobs and local economies and communities around the Pacific Rim. Millions of people rely on salmon as a healthy and reliable source of protein. Native people have always seen the salmon as the life-sustaining centerpiece of their culture, dating back millennia.
In short, salmon are the key to protecting a way of life rooted in the North Pacific environment: protect salmon and you protect forests, food, water, communities, and economies. But our work over the last two decades has shown that only an aggressive, proactive approach on the strongest remaining salmon rivers—salmon strongholds—can halt the decline of these iconic species and all the benefits we derive from them. Salmon and freshwater ecosystems are inextricably linked by feedbacks between salmon runs, food webs, and riparian forests.
Salmon runs function as enormous pumps that push vast amounts of marine nutrients from the ocean to the headwaters of otherwise low productivity rivers. For example, sockeye salmon runs in southwest Alaska contribute up to 170 tons of phosphorus per year to Lake Iliamna. These nutrients are incorporated into food webs in rivers and surrounding landscapes by a host of over 50 species of mammals, birds, and fish that forage on salmon eggs, juveniles, and adults in freshwater. Predators, such as brown bears, disperse these marine nutrients into surrounding forests, enhancing the growth of stream-side trees that shade and protect stream banks from excessive erosion.
In southeastern Alaska, spawning salmon contribute up to 25% of the nitrogen in the foliage of trees, resulting in tree growth rates nearly three times higher than in areas without salmon spawning. As they grow and age, these trees eventually return the favor for salmon by falling into salmon streams and forming log jams that provide shelter for juvenile salmon and protect the gravels that adults use for spawning. Abundant salmon returns feed the rivers and shape the habitats that support the next generation of wild fish. Generally, the more pristine, diverse, and productive the watershed, the healthier the salmon stocks. Salmon are the center of economies and cultures; coastal human communities depend on salmon for both protein and income.
The world’s largest sockeye salmon run in Alaska’s Bristol Bay brings in $500 million each year for commercial, recreational, and subsistence fishermen. In southeast Alaska, nearly 48 million wild salmon are harvested each year, with a combined economic value of nearly $1 billion annually. In Kamchatka, Russia, 80% of the economy is dependent on salmon and other seafood.
“မျိုးသုံးအန္တရာယ်ကျရောက်နေသောသတ္တဝါများအကြောင်းပညာပေးအစီစဉ် (ဆယ်လမွန်)” မှ အပိုဒ်
ပတ်ဝန်းကျင် ထိန်းသိမ်းရေး အစီရင်ခံစာ
ပစိဖိတ်ဒေသ လူ့ဘဝအတွေ့အကြုံအတွက် ဆယ်လမွန်ငါးほど အဓိကအဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည့် တိရစ္ဆာန် အနည်းငယ်သာ ရှိသည်။ သူတို့၏ နှစ်စဉ် အပြန်အလှန် လှည့်ပြောင်းခြင်းများသည် သဘာဝအံ့ဖွယ်တရားဖြစ်သည်။ သူတို့က ကျွန်တော်တို့ကို အစားအစာပေးသလို၊ သူတို့၏ အပေါ်မူတည်၍ ကျန်ရှိနေသည့် မြစ်များ ကျန်းမာသေးကြောင်း ပြသပေးသည်။ ဂရစ္ဇလီ အဆိပ်မဲကောင်မှ စပြီး ငါးလိပ်ငှက်သေတ္တာကျား (orca whales) ထိ၊ အနည်းဆုံး သတ္တဝါမျိုးစုံ ၁၃၇ မျိုးသည် သယံဇာတဓာတ်ဓာတ်ပေါင်းများစွာပါဝင်သည့် ဆယ်လမွန်ငါးမှ အားကိုးလျက်ရှိသည်။ မြောက်ပစိဖိတ်ဒေသရှိ ကျန်ရှိသေးသည့် ဆယ်လမွန် ငါးရေယိုကျွန်းနယ်ပေါင်းများမှာ လွတ်လပ်စွာ စီးဆင်းနေသည့် မြစ်များနှင့် တိမ်ထူသစ်တောများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသဖြင့် သန့်ရှင်းသော သောက်သုံးရေကို ပေးနိုင်ပြီး ကာဗွန်စုပ်ယူကာ ရာသီဥတုအပြောင်းအလဲကို နှေးကွေးစေသည်။ ပစိဖိတ် ဆယ်လမွန်ငါးသည် ဒေါ်လာ သုံးဘီလီယံတန် စီးပွားရေး လုပ်ငန်းကို ထောက်ပံ့ပေးထားပြီး အလုပ်အကိုင် သောင်းပေါင်းများစွာနှင့် ပစိဖိတ်အနားရှိ ဒေသခံ စီးပွားရေးအသိုင်းအဝိုင်းများကို ပံ့ပိုးပေးနေသည်။ လူဦးရေ သန်းပေါင်းများစွာသည် ဆယ်လမွန်ငါးကို ကျန်းမာပြီး ယုံကြည်နိုင်သော ပရိုတိန်းအရင်းအမြစ်အဖြစ် အားကိုးကြသည်။ သဘာဝဓလေ့ဆက်တိုက်ဖြင့် မူလ နေထိုင်သူများအတွက် ဆယ်လမွန်ငါးသည် ရာစုနှစ်များအတောအတွင်း အမွေစောင့်ဆက်ရမည့် ယဉ်ကျေးမှုအလယ်ဗဟိုအဖြစ် တည်ရှိခဲ့သည်။
အကျဉ်းချုပ်ချင်ရင်၊ ဆယ်လမွန်ငါးသည် မြောက်ပစိဖိတ် သဘာဝပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ဆက်စပ်နေသည့် လူ့ဘဝထိန်းသိမ်းရေးအတွက် အဓိကအခန်းကဏ္ဍ တစ်ခုဖြစ်သည်။ ဆယ်လမွန်ငါးကို ထိန်းသိမ်းနိုင်မယ်ဆိုရင် သစ်တော၊ အစာအစာ၊ ရေ၊ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းနှင့် စီးပွားရေးကို ထိန်းသိမ်းနိုင်သည်။ သို့သော် မျိုးစိတ်အဆက်မပြတ် လျော့နည်းသွားမှုကို တားဆီးရန် အဓိကကျန်ရှိနေသည့် ဆယ်လမွန်မြစ်များ—“salmon strongholds” များကို တိုက်တွန်းထိရောက်စွာ ထိန်းသိမ်းမှု လိုအပ်ကြောင်း ကျွန်တော်တို့၏ နှစ်ဆယ်ကျော် ကြာမြင့်သုတေသနတွေက ပြသထားသည်။ ဆယ်လမွန်ငါးနှင့် သန့်စင်သော ရေရှည်အုပ်စုစနစ်များသည် အပြန်အလှန် သက်ရောက်မှုများဖြင့် ခိုင်မာစွာ ချိတ်ဆက်နေသည်။
ဆယ်လမွန် ငါးပြေးစဉ်များသည် သမုဒ္ဒရာမှ အာဟာရဓာတ်များကို မီးမြစ်ထိ အများကြီး ဖြန့်ပို့ပေးသည့် အကြီးမားဆုံး စုပ်ယူစက်ကဲ့သို့ လုပ်ဆောင်သည်။ ဥပမာ အာလာစကာတောင်တောင်ပိုင်းရှိ sockeye salmon ငါးပြေးစဉ်များသည် Lake Iliamna သို့ တစ်နှစ်လျှင် ဖော့စ်ဖရပ် ၁၇၀ တန်အထိ ပေးစွမ်းပေးသည်။ ဤဓာတ်များကို ပျားရည်နက်၊ ငှက်၊ ငါး အပါအဝင် တိရစ္ဆာန်မျိုး ၅၀ ကျော်က အသုံးချကာ ငါးဥ၊ ငယ်ငါးများနှင့် ကြီးပြင်းပြီးသား ငါးများကို စားသုံးရန် အသုံးချသည်။ ကင်းထောက်ကြီးမျိုးများ (ဥပမာ အကြီးမားသော ငြိမ်းချမ်းသကောင်) ကလည်း ငါးကို စားပြီး နေရာအနီးသစ်တောများသို့ အာဟာရဓာတ်များ ဖြန့်ပေးသဖြင့် မြစ်ဘေး သစ်ပင်များ၏ အရင်းကို ခိုင်မာစေကာ မြစ်ကမ်းယာ မပျက်စီးအောင် ကာကွယ်ပေးသည်။
အာလာစကာ အနောက်တောင်ဘက်တွင် ဆယ်လမွန် ငါးအများစု ဥထပ်ပေါက်ရာက သစ်ပင်များ၏ အရွက်ထဲ အာဇိုထရိုဂျင်ဓာတ် ၂၅% အထိ ပါဝင်စေပြီး ဥပမာငါးမရှိသည့် ဒေသများထက် သုံးဆ တိုးမြင့်စွာ ကြီးထွားစေသည်။ သစ်ပင်များကြီးထွားပြီး နောက်ပိုင်း အိုသွားသည့်အခါမှာ ထပ်ဆင့် ဆယ်လမွန်ငါးကို ကူညီပေးသည်။ အဲဒီ သစ်ပင်တွေက မြစ်ထဲ ကျရောက်ပြီး log jams ဖြစ်စေကာ ငယ်ငါးများအတွက် ခိုလှုံရာဖြစ်စေသလို ကြီးပြင်းငါးများ ဥထပ်ဖို့ အသုံးပြုသည့် ကျောက်စရစ်များကိုလည်း ကာကွယ်ပေးသည်။ ဆယ်လမွန် ငါးပြန်လာမှု အများကြီးရှိပါက မြစ်စနစ်ကို အစာဖြည့်ပေးပြီး နောက်မျိုးဆက် ငါးများအတွက် သဘာဝနေရာထိုင်စဉ်းဆွေးပေးသည်။ ရေယိုကျွန်းစနစ်က သန့်စင်ပြီး မူရင်းအတိုင်း ကျန်ရစ်သလောက် ဆယ်လမွန် ငါးအစုအပေါင်းက ပိုကျန်းမာသည်။ ဆယ်လမွန်ငါးသည် စီးပွားရေးနှင့် ယဉ်ကျေးမှုတို့၏ အလယ်ဗဟိုဖြစ်ပြီး ပင်လယ်ကမ်းရိုးတန်းရှိ လူ့အသိုင်းအဝိုင်းများသည် ပရိုတိန်းအတွက်သာမက ဝင်ငွေအတွက်ပါ အားကိုးကြသည်။
အာလာစကာ Bristol Bay သည် ကမ္ဘာ့အကြီးဆုံး sockeye salmon ငါးပြေးစဉ်ကို ပေးစွမ်းပြီး တစ်နှစ်လျှင် ဒေါ်လာ ၅၀၀ မီလီယံ အကျိုးအမြတ် ရှာပေးကာ ကူးသန်းရောင်းဝယ်သူ၊ အပျော်စီးဖမ်းသူနှင့် မူလ လူမျိုးအတွက် အကျိုးအမြတ် ဖြစ်စေသည်။ အာလာစကာ အနောက်တောင်ဘက်တွင် တစ်နှစ်လျှင် သဘာဝ ဆယ်လမွန်ငါး သုံးသန်းထပ် ၄၈ မီလီယံကျော်ကို ဖမ်းဆီးရောင်းချပြီး စုပေါင်း စီးပွားရေးတန်ဖိုးတစ်နှစ်လျှင် ဒေါ်လာ ၁ ဘီလီယံနီးပါး ရှိသည်။ ရုရှား Kamchatka တိုက်ပြည်တွင် စီးပွားရေး၏ ၈၀% သည် ဆယ်လမွန်ငါးနှင့် အခြား ပင်လယ်စာပေါ်တွင် မူတည်နေသည်။
by Sherwood Anderson
One evening in the winter, some years ago, my brother came to my rooms in the city of Chicago bringing with him a book by Gertrude Stein. The book was called Tender Buttons and, just at that time, there was a good deal of fuss and fun being made over it in American newspapers. I had already read a book of Miss Stein’s called Three Lives and had thought it contained some of the best writing ever done by an American. I was curious about this new book.
My brother had been at some sort of a gathering of literary people on the evening before and someone had read aloud from Miss Stein’s new book. The party had been a success. After a few lines the reader stopped and was greeted by loud shouts of laughter. It was generally agreed that the author had done a thing we Americans call “putting something across,” the meaning being that she had, by a strange freakish performance, managed to attract attention to herself, get herself discussed in the newspapers, become for a time a figure in our hurried, harried lives. My brother, as it turned out, had not been satisfied with the explanation of Miss Stein’s work then current in America, and so he bought Tender Buttons and brought it to me, and we sat for a time reading the strange sentences.
“It gives words an oddly new intimate flavor and at the same time makes familiar words seem almost like strangers, doesn’t it,” he said. What my brother did, you see, was to set my mind going on the book, and then, leaving it on the table, he went away. And now, after these years, and having sat with Miss Stein by her own fire in the rue de Fleurus in Paris, I am asked to write something by way of an introduction to a new book she is about to issue.
As there is in America an impression of Miss Stein’s personality, not at all true and rather foolishly romantic, I would like first of all to brush that aside. I had myself heard stories of a long dark room with a languid woman lying on a couch, smoking cigarettes, sipping absinthes perhaps and looking out upon the world with tired, disdainful eyes. Now and then she rolled her head slowly to one side and uttered a few words, taken down by a secretary who approached the couch with trembling eagerness to catch the falling pearls. You will perhaps understand something of my own surprise and delight when, after having been fed up on such tales and rather half-hoping they might be true, I was taken to her to find instead of this languid impossibility a woman of striking vigor, a subtle and powerful mind, a discrimination in the arts such as I have found in no other American born man or woman, and a charmingly brilliant conversationalist.
Since Miss Stein’s work was first brought to my attention I have been thinking of it as the most important pioneer work done in the field of letters in my time. The loud guffaws of the general public that must inevitably follow the bringing forward of more of her work do not irritate me, but I would like it if writers, and particularly young writers, would come to understand a little what she is trying to do and what she is, in my opinion, doing.
Every artist working with words as his medium must at times be profoundly irritated by what seem the limitations of his medium. What things does he not wish to create with words! There is the mind of the reader before him and he would like to create in that reader’s mind a whole new world of sensations, or rather to call back into life all of the dead and sleeping senses. One works with words and would like words that have a taste on the lips, that have a perfume to the nostrils, rattling words one can throw into a box and shake, making a sharp, jingling sound, words that when seen on the printed page have a distinct arresting effect upon the eye, words that when they jump out from under the pen one may feel with the fingers as one might caress the cheeks of his beloved. And what I think is that these books of Gertrude Stein’s do in a very real sense recreate life in words.
We writers are, you see, all in such a hurry. There are such grand things we must do—the Great American Novel must be written, the American or English Stage uplifted, and epic poems composed. In the meantime the little words, the soldiers with which we must make our conquests, are neglected. There is a city of English and American words, and it has been a neglected city. Strong broad-shouldered words, that should be marching across open fields under the blue sky, are clerking in little dusty dry goods stores; young virgin words are being allowed to consort with whores; learned words have been put to the ditch digger’s trade. Only yesterday I saw a word that once called a whole nation to arms serving in the mean capacity of advertising laundry soap.
For me the work of Gertrude Stein consists in a rebuilding, an entire recasting of life in the city of words. Here is one artist who has been able to accept ridicule, who has foregone the privilege of writing the Great American Novel, uplifting the stage, and wearing the bays of the great poets, in order to live among the little housekeeping words, the swaggering bullying street-corner words, the honest working, money-saving words, and all the other forgotten and neglected citizens of the sacred and half-forgotten city. Would it not be a lovely and ironic gesture of the gods if, in the end, her work were to prove the most lasting and important of all the word-slingers of our generation.
“Gertrude Stein” မှ အပိုဒ်
Sherwood Anderson ရေးသားသည်
အချိန်အနည်းငယ်အကြာက ရေခဲရာသီ ညချမ်းတစ်ညမှာ ငယ်အစ်ကိုက Gertrude Stein ရဲ့ Tender Buttons ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို ငြိမ်းချမ်းစွာ Chicago မြို့က အခန်းထဲ ဆောင်လာပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ အမေရိကန်သတင်းစာတွေထဲမှာ အတော်လေး စကားများ၊ ဂီတများ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူမရဲ့ Three Lives ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို ကျွန်တော်ဖတ်ပြီးသားဖြစ်ပြီး အမေရိကန်စာရေးဆရာတွေထဲမှာ အကောင်းဆုံး စာရေးပုံစံတွေပါဝင်တယ်လို့ ထင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် စာအုပ်အသစ်အပေါ် စိတ်ဝင်စားနေခဲ့သည်။
ငယ်အစ်ကိုက အနာဂတ်စာပေပြောဆိုပွဲတစ်ခုကနေ အဲဒီညထဲမှာ စာအုပ်အသစ်ထဲက စာကြောင်းအနည်းငယ် ဖတ်ခဲ့ပြီး အဆင်ပြေတဲ့ ပွဲတစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဖတ်ပြီးတာနဲ့ လူတွေက အလွန်ရယ်မောခဲ့ကြပြီး Stein က အမေရိကန်တွေပြောတဲ့ “attention grabber” ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ချီးမွမ်းကြတယ်။ ငယ်အစ်ကိုက အဲဒီအကြောင်းရှင်းလင်းမှုနဲ့ မကျေနပ်သေးလို့ စာအုပ်ကို ဝယ်ယူပြီး ကျွန်တော့်ဆီကို ယူလာခဲ့တယ်။
သူပြောတာက “ဒီစာအုပ်က စကားလုံးတွေကို မျက်နှာသစ်ခံစေပြီး၊ စာလုံးတွေကို နီးစပ်ပြီး အလွန်ထူးခြားတဲ့ အရသာတစ်မျိုးပေးတယ်။ မိမိအသုံးချနေကျ စကားလုံးတွေကိုပါ အလွန်အမည်းအနက် လုံးဝမသိစိတ်ဖြစ်အောင် ပြန်ဖန်တီးတယ်” ဆိုခဲ့သည်။
Stein အကြောင်း အမေရိကန်ထဲမှာ လုံးဝမမှန်တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တွေရှိနေတာကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဖယ်ရှားချင်တယ်။ လူတွေထင်တာက အိပ်ယာပေါ်မှာ လျှာလျှာနေတာ၊ ဆေးလိပ်ဖောက်နေတာ၊ အရက်သောက်နေတာ၊ စကားကို တခါတရံ ပြန်လည်ထုတ်ဖော်ပေးနေတာ၊ အစရှိသဖြင့် မဟုတ်ဘဲ တကယ့်အဖြစ်မှာ Stein က အလွန်စွမ်းအားအရှိဆုံး အမျိုးသမီးတစ်ဦး၊ စကားပြောထက်မြက်သူ၊ အနုပညာအရ သင်္ချာကျွမ်းကျင်သူတစ်ဦး ဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်အမြင်အရ Stein ရဲ့ အလုပ်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ ခေတ်ထဲမှာ စာပေပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု အရေးကြီးဆုံးအလုပ်တွေထဲက တစ်ခုဖြစ်တယ်။ သူမကို လူထုက ရယ်မောခြင်းမရှိမဖြစ် ဖြစ်ပေါ်ပေမယ့် စာရေးဆရာတွေ အထူးသဖြင့် ငယ်ရွယ်စာရေးဆရာတွေက Stein ရဲ့ စမ်းသပ်ပုံစံကို နားလည်သင့်တယ်လို့ ယုံကြည်တယ်။
စာရေးဆရာတစ်ဦးက စကားလုံးနဲ့ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ လုံးဝ မကျေနပ်ဖြစ်တတ်တယ်။ စကားလုံးတွေနဲ့ အသက်သွင်းချင်တာ အများကြီးရှိသေးတယ်။ စကားလုံးတွေက အနံ့ရှိသလား၊ အရသာရှိသလား၊ အသံထွက်ရှိသလား၊ လက်နဲ့ကိုင်ရတဲ့အခါ ခံစားနိုင်သလား ဆိုတာ စိတ်ကူးယဉ်ချင်ကြတယ်။ Stein ရဲ့ စာအုပ်တွေက အဲဒီအသက်သစ်တွေကို စကားလုံးထဲမှာ ပြန်ဖန်တီးပေးတယ်လို့ ကျွန်တော် ယုံကြည်တယ်။
စာရေးဆရာတွေအားလုံးက အလွန်လျှင်မြန်တတ်ကြပြီး အမေရိကန်ကြီးမားတဲ့ ဝတ္ထုရေးချင်၊ ကဗျာတွေ ဖန်တီးချင်၊ မင်းတော်ကြီးမင်းမြတ်လို့ ချီးမွမ်းခံချင်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အသေးစား စကားလုံးတွေ၊ မေ့လျော့ခံရတဲ့ စကားလုံးတွေကို မလေးနက်ကြပါ။ Stein က အဲဒီမေ့လျော့ခံရတဲ့ စကားလုံးတွေအတွက် တစ်မြို့လုံး တည်ဆောက်ပေးခဲ့တဲ့ တစ်ဦးတည်းအနုပညာရှင်ဖြစ်တယ်။ သူမရဲ့ အလုပ်တွေဟာ ခေတ်ဆန်းစာပေထဲမှာ အဓိကအကျိုးကျော်ကြားဆုံး ဖြစ်လာမယ်လို့ ယုံကြည်စွာ ပြောနိုင်တယ်။
by Elizabeth Graver
Someone was stealing his honey. He had no idea how long it had been going on; he didn’t keep close track of the stand. But one morning, as Burl turned into his driveway after making a delivery in town, he noticed that the jars were lined up in a neat row like soldiers standing at attention. He pulled over, figuring one of the widows must have come by, bought a jar and done a little housekeeping. He had started helping them with odd jobs after their husbands died, and now they seemed to see him as a fix-up project of their own. But when he went over and shook the cashbox, he found it empty. There were six jars that day (for some reason he counted), with three inches between each jar and their fronts perfectly aligned, the sample jar standing in front of them like their captain.
The next day he walked down the driveway with three more jars—honey from last year’s flow, but people knew the season was about to start and would be stopping by. This time he found four jars set apart from one another in two neat pairs, with the sample jar off by itself. “Looky here, an artist,” he said to Lissa, who was sniffing after something in the grass. Two jars sold, he supposed, only when he shook the cashbox, he found that it was, once again, empty. “I take it back. Someone took them. Who would do that?” It wasn’t a big deal, only six dollars, and each year he gave away pounds of honey anyway. Probably the person had been out of cash and would bring the money by later. At the end of the day, though, he checked again—still nothing. Anyone who knew him would have left a note scrawled on the back of a napkin or old receipt around with his jars, then taken two.
That night, as he lay bored and hot in bed, he began, like Lissa with a good bone, to grow restless. It wasn’t just a few missing jars that were the trouble; it was the state of things in general. You couldn’t sell on an honor system anymore, not even out here. You had to wholesale to the supermarkets, but they’d only buy from Sue Bee, which mixed its honey in giant vats so the color would be the same bland shade in every jar. It was the economy, the pesticides, the land-use laws—yet the confusing thing was that it was nature, too. Creatures so small you could barely see them, red specks the size of a pinhead, hairy shells with eight tenacious legs and jaws that could bring down the world.
It was opening up a hive he’d thought might make it through the winter and finding it strewn like a war zone, dead bees everywhere, the green honey bee carcasses drying out. Aristotle had placed bees higher than humans on the scale, believing that in bees the laws of nature were expressed far more perfectly and firmly. Burl had pondered that after he read it. Did it mean that the bees’ ways were simply starker, less muddied, an engine aimed entirely at the survival of the group? He wasn’t sure, knew only that over the years he had found a deep pleasure, even a comfort, in his bees.
He loved watching them in spring, seeing the field bees leave the hive and head into the fields, how they left empty and came back with their bellies full, their rear legs loaded up. He loved walking toward his bees on a July night and picking up the scent of nectar before he reached the hive. Inside, the bees were fanning water from the nectar; if he stood near enough, he could feel a draft play around his feet. He loved the way the pupae were curved like human fetuses, glossy white except for the purple splotches where the eyes would be. And the bees in winter, these he especially loved, picturing how, as his own house stood drafty in the snow, the insects were gathered inside the hives in dense inner clusters keeping each other warm.
For years, now, they had made him honey and more honey, never stopping to notice when he took away a full honey super and replaced it with an empty one. There had always been some mites to deal with, but lately it had gotten so much worse, and he found himself lying awake at night picturing tracheal mites boring invisible holes through his windpipe and varroa mites sucking his blood.
“ပျားဖွတ်သူ ကျော်ကြီး” မှ အပိုဒ်
Elizabeth Graver ရေးသားသည်
သူ့ပျားရည်ကို တစ်ယောက်ယောက် ခိုးနေတာ။ ဘယ်လောက်ကြာလာပြီလဲ သူမသိဘူး၊ အရောင်းပေါက်ကို သေချာစွာ စောင့်ကြည့်မနေသလို။ တစ်နံနက်မှာ Burl က မြို့ထဲ ပို့ဆောင်ပြီး ပြန်လာချိန် အိမ်ဝင်လမ်းကွေ့ရောက်လာတော့ ပျားရည်ပုလင်းတွေကို တပ်မက်စွာ စစ်တန်းထဲက စစ်သားတွေလို တန်းစီထားတာကို မြင်လိုက်တယ်။ သူက ကားရပ်ပြီး “မိန်းမမောင်သူမကြွယ်မယ်တွေထဲက တစ်ယောက်ရောက်ပြီး ပုလင်းတစ်လုံးဝယ်သွားပြီး အလှပွားချပြီးသွားလိမ့်မယ်” လို့ ထင်လိုက်တယ်။ သူက သူတို့ကို အိမ်ထောင်ဖော်သေသွားပြီးနောက် အလုပ်လေးအထိုင်အလှဆွဲနဲ့ ကူညီလာတာကြောင့် သူတို့ကလည်း သူ့ကို အိမ်ပြုပြင်ရမယ့် စီမံကိန်းလို သတ်မှတ်နေကြပြီ။ ဒါပေမယ့် ငွေသေတ္တာကို လှိမ့်ကြည့်တော့ အလုံးစုံ အလွတ်။ အဲဒီနေ့မှာ ပုလင်းခြောက်လုံးရှိတယ် (မသိဘဲ သူက လုံးရေတွက်မိတယ်)။ တစ်လုံးနှင့်တစ်လုံးကြား သုံးလက်မအကွာအဝေးနဲ့ တန်းစီပြီး မျက်နှာမကျေချင်း အတူတူ တန်းထားသကဲ့သို့ ဥပမာပုလင်းတစ်လုံးက သူတို့ရဲ႕ အထက်စစ်မှူးလို ရှေ့တန်းက နေရာယူထားသည်။
နောက်တနေ့မှာ Burl က လမ်းချောင်းနင်းပြီး ပုလင်းသုံးလုံး ထပ်ယူဆွဲလာတယ်—ပြီးခဲ့သည့် နှစ်ရဲ့ သီးနှံအထွက်က ပျားရည်ပဲဖြစ်ပေမယ့် မကြာခင် ထပ်စတင်မယ်ဆိုတာ လူတွေ သိပြီး လာဝယ်ကြမှာ မျှော်လင့်ထားတာ။ အဲဒီတစ်ခါမှာတော့ ပုလင်းလေးလုံးကို နှစ်စုံစုံ တပ်ထားတာတွေ့တယ်၊ ဥပမာပုလင်းကတော့ သီးသန့်ထားတယ်။ “အေး၊ ဒီတော့ အနုပညာရှင်တစ်ယောက်ရောက်သလား” လို့ သူ့ခွေး Lissa ကို ပြောလိုက်တယ်။ ပုလင်းနှစ်လုံးတော့ ရောင်းသွားမယ်ထင်ခဲ့ပေမယ့် ငွေသေတ္တာကို လှိမ့်ကြည့်တော့ ထပ်မံလည်း အလွတ်။ “ငါ ပြန်ပြောမယ်၊ ခိုးသွားတာပါပဲ။ ဘယ်သူလုပ်မလဲ” လို့ထင်သွားတယ်။ ငွေခြောက်ဒေါ်လာသာပဲ၊ အနှစ်တိုင်းပဲ သူက ပေါင်းများစွာ ပေးလျှောက်တတ်သူဖြစ်တဲ့အတွက် အကြီးမားသော ပြဿနာမဟုတ်ဘူး။ အဖိုးမရှိလို့ ငွေမသယ်နိုင်တဲ့ တစ်ယောက်ယောက် ခိုးသွားပြီး နောက်ပိုင်း ငွေပြန်ပေးလိမ့်မယ်လို့ထင်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် နေ့ကုန်ချိန် ထပ်မံစစ်လိုက်တော့ တစ်စက်မရှိ။ သူ့ကို သိတဲ့သူဆိုရင် လက်မှတ် သေးသေးလေးကို tissue စက္ကူနဲ့ ဖြစ်စေ၊ အရိုက်စား စာအုပ်စကောင်နဲ့ ဖြစ်စေ အကြောင်းပြစာလေး ချန်ထားပြီးမှ ယူသွားမယ်။
ညထဲမှာ အိပ်ရာထဲ အပူလွန်းပြီး ပျင်းရိနေချိန်မှာ သူက Lissa တစ်ကောင်က အရိုးနဲ့ ကစားသလို စိတ်လှုပ်ရှားထလာတယ်။ အကိစ္စ အနည်းငယ်ပျက်နေတဲ့ ပုလင်းတချို့သာ မဟုတ်ဘဲ အခြေအနေ တစ်လုံးလုံးပဲ ပြဿနာဖြစ်နေတာ။ ဂုဏ်သိက္ခာ စနစ်နဲ့ အရောင်းအဝယ် လုပ်လို့ မရတော့ဘူး၊ ဒီနယ်မြေထဲမှာတောင်။ စူပါမားကတ်တွေကို တင်ရောင်းရမယ်၊ ဒါပေမယ့် သူတို့က Sue Bee ကနေသာ ဝယ်ကြမယ်၊ အဲဒီကတော့ ပျားရည်တွေကို တစ်ဝိုက်တည်း ချီထဲထည့်ပြီး တိုက်ရိုက်တူညီတဲ့ အရောင်ထွက်အောင် ပြင်ထားတဲ့အတွက် တစ်ပုလင်းနဲ့ တစ်ပုလင်း ကွာခြားမှုမရှိတော့ဘူး။ ဒါက စီးပွားရေးပဲ၊ ပိုးသတ်ဆေးပဲ၊ မြေသုံးစည်းမျဉ်းပဲ—ဒါပေမယ့် ထူးထူးဆန်းဆန်းက ဘာဖြစ်လဲဆိုတော့ သဘာဝကိုပါ ဖက်မိနေတာ။ မျက်စိနဲ့ မမြင်နိုင်လောက်အောင် သေးငယ်တဲ့ အလွန်အသက်အန္တရာယ်ရှိတဲ့ အရာတွေ၊ အနီစပ်ကွက် သေးသေးတွေ၊ ဆံပင်ပါးတစ်လုံးထပ်ကဲ့သို့ အဆီယိုထဲထည့်ထားသလို ဂိုဏ်းရိုးနဲ့ ငှက်ပျောအရိုးပုံစံဖြစ်သည့် ကျောခွံတစ်ခုနဲ့ အခြားပစ္စည်းတွေကို ညှပ်ဖျက်နိုင်တဲ့ ဖောက်ပွဲကောင်များ။
တစ်ခါတုန်းက စောင့်ကြည့်ထားတဲ့ အိမ်ပျားအုံတစ်ခုကို အေးချမ်းရာသီ ကျော်နိုင်မယ်လို့ ထင်ထားပေမယ့် တိုက်ပွဲပြင်တစ်ခုလို ပြိုကြဲသေကြွေခဲ့ပြီး ပျားတွေသေ everywhere တဆိပ်ဆိပ်ဖြစ်နေတာတွေ့ရတဲ့အချိန်၊ အလွန်နာကျင်စရာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အရစ်စတီတယ်က ပျားတွေကို လူသားထက် အဆင့်မြင့်ဆုံးထားပြီး သဘာဝဥပဒေတွေ ပျားထဲမှာ ပိုပြီး စုံလင်စွာ ဖော်ပြထားတယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့သည်။ Burl က အဲဒါကို ဖတ်ပြီးနောက် စဉ်းစားခဲ့တယ်—ဒါဆိုရင် ပျားတွေရဲ့ နည်းစနစ်တွေက ပိုမိုရိုးရှင်းပြီး အုပ်စုကပ်တည်းမှုအတွက်သာ ရည်ညွှန်းနေတယ်လို့ ဆိုလိုတာလား။ သူမသေချာဘူး၊ ဒါပေမယ့် နှစ်ပေါင်းများစွာ ပျားတွေနဲ့ တွေ့ကြုံနေရင်း သူ့ကို သာယာစေသည့် အံ့သြဖွယ်ပျော်ရွှင်မှုတစ်ခု ရှိလာခဲ့တယ်။
နွေဦးရာသီမှာ သူတို့ ပျားတွေကို ကြည့်ရတာ သူအတွက် အရမ်းကြိုက်ဖို့ကောင်းတယ်။ အုံထဲကနေ လွတ်ထွက်ပြီး ချိန်တိုင်း ဝမ်းနံရံအပြည့်နဲ့ အစာနဲ့ ပြန်လာကြတာ၊ ခေါင်းလှပလှပနဲ့ တက်သွားတာတွေကို ကြည့်ရတာ။ နွေရာသီ ဂျူလိုင်ညတွေမှာ အုံအနီးရောက်ရင်ပဲ ပျားတွေ ဆယ်ဆယ်ထောင်ထောင် ဝင်ထွက်နေတဲ့ အနံ့ကို ခံစားရတယ်။ အုံထဲမှာတော့ ပျားတွေ ရေနဲ့ ပျားရည်ကို ပေါင်းဖို့ အမြဲပန်နေကြပြီး၊ သူက အုံနီးစွာရောက်ရင် ခြေထောက်ပေါ် လေညင်းအသက်လှုပ်သွားတာတောင် ခံစားရတယ်။ အပေါင်းအဖော်လိုက်သဖွယ် သားအိမ်တွေကလည်း လူသား ကလေးမီးစဉ်ပုံစံလို တိုက်တိရိစ္ဆာန်သမိုင်းပုံစံ၊ အဖြူဖြူ အနက်မဲသွေးအနည်းငယ်ဖြင့် မျက်လုံးနေရာတည်နေတဲ့ အရောင်တွေနဲ့ တောက်ပတယ်။ အေးချမ်းရာသီက ပျားတွေကိုတော့ အထူးသဖြင့် အရမ်းချစ်တယ်။ သူ့အိမ်က နွားအေးလွန်းပြီး အတိအကျအိပ်ရာမကျနေရင်တောင် ပျားတွေက အုံထဲမှာ ထူထပ်စွာ စုပေါင်းပြီး တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပူချင်းဝေငှတယ်ဆိုတာကို စိတ်ကူးရတာ သူ့ကို သာယာစေခဲ့တယ်။
နှစ်ပေါင်းများစွာ သူတို့ ပျားတွေက သူ့ကို ပျားရည်ဆက်တိုက်ပေးခဲ့တယ်၊ သူက အုံပေါ်က အပြည့်အုံတွေကို ယူပြီး ဗလာအုံနဲ့ အစားထိုးထားတဲ့အခါတောင် သတိမထားဘဲ။ အမြဲအနည်းငယ် သိုးပိုးတွေ ရှိခဲ့ပေမယ့် လတ်တလောမှာ အလွန်ဆိုးလာခဲ့ပြီး သူက ညအိပ်ရာထဲမှာ သွားချိန်တိုင်း အမြင်မမြင်နိုင်တဲ့ tracheal mites တွေ သူ့လေကြောင်းနံရိုးကို တိုက်လှန်တူးနေတာ၊ varroa mites တွေ သူ့သွေးကို စုပ်နေတာကို စိတ်ထဲမှာ ပုံဖော်နေခဲ့တယ်။
"If you need assistance with the printing process or saving as a PDF, please contact us through our Telegram channel."