Student Name:

Batch No.:

RLA RTest 1.0

RLA > RealTest > Set02

Important Instructions
Please read and answer 45 Questions carefully within TIME LIMIT 100(45+10+45) min : 45 min for passsage 1, 10 min for a break and another 45 min for passsage 2 - ER.

Access tools on PC/Tablets.

Tips

You should not spend too much time on a question if you are not certain of the answer; answer it the best you can, and go on to the next question.
If you are not certain of the answer to a question, you can mark your answer for review and come back to it later.
Wishing you all the best.

Excerpt from "Open letter to corporate America"

Op-Ed by Student Journalist

1. Chances are if you are working in a creative field, such as fashion, film, music, or journalism, you are now expected to work for free to start your career. I am sure a lot of us student journalists have undertaken an internship, and the vast majority of these are unpaid. Is this just a necessary step to further our careers? Or a way for media companies to get around actually paying us for doing the same work as their staff reporters? Unpaid internships are inherently unfair and immoral.

2. Firstly, they are ageist. No adult would tolerate working for free, but when it comes to younger people starting out, it is drummed into us that internships are necessary to build up contacts and experience. This “social capital” is deemed more valuable than actual capital. But can contacts pay the bills? By not paying interns, these media giants are immediately devaluing any work that their interns do. If an article is good enough to be published, it should be paid for.

3. Unpaid internships are also geographically unfair. Most newspapers are in big cities. If you cannot afford to live with your parents or pay rent while working for free, you miss out. Even commuting is costly and exhausting. Opportunities are limited to the privileged few who can afford them.

4. Class bias is another problem. Wealthy parents can subsidize their children’s rent and food while they work unpaid, but those without such resources are excluded. It is a vicious cycle: without internships, you can’t get experience; without experience, you can’t get a paid job.

5. The financial crisis in media has only worsened the issue. With shrinking revenues, companies lay off staff and replace them with interns eager for “exposure.” But exposure doesn’t pay the bills. You wouldn’t expect an actuary to work for free. Why should a journalist? The same trend exists in charities and the arts. Even musicians are told they will be paid in “exposure.”

6. Finally, interns are often overworked. Expected to answer emails and “prove” dedication, they are exploited for long hours without fair compensation. Some, like Amalia Illgner, have even sued companies for unfair practices. Speaking out is risky, but silence perpetuates exploitation. We don’t work for free in a store — why should we work for free in a newsroom?

Lynn Appelbaum, Professor of Media and Communications Arts, City College of New York

7. Ross Perlin unfairly views colleges as complicit in labor law abuses. Most interns do benefit — not monetarily, but by gaining valuable experience. Internships bridge education and the workplace and help students secure jobs. For example, Young & Rubicam has hired more than 12 interns from City College.

8. Well-run internships benefit everyone. Colleges select qualified students, evaluate host organizations, and monitor fairness. If abuses occur, supervisors intervene. This provides quality control and support for students.

9. If all internships had to be paid, opportunities would shrink, hurting students’ professional development. Those who most need access — especially minorities — would lose chances. Paid positions are limited, but unpaid internships expand opportunities to gain experience.

10. Beyond student benefits, unpaid internships also shape industries. In documentary production, the reliance on unpaid interns has altered the workforce. While it risks excluding those without money, it also gives opportunities to motivated students who might later enter full-time roles.

11. The key is balance. When carefully supervised and paired with educational credit, internships serve as stepping stones to professional employment. The problem is not the internship itself but when companies exploit interns without accountability. Done right, internships prepare the next generation of workers while helping industries adapt to financial strain.

“အမေရိကန်ကုမ္ပဏီများသို့ ဖွင့်လွှတ်စာ” မှ အပိုဒ်

ကျောင်းသား သတင်းစာဆရာရေးထားသော အမြင်ဆောင်းပါး

1. သင့်အနေနဲ့ ဖက်ရှင်၊ ရုပ်ရှင်၊ ဂီတ သို့မဟုတ် သတင်းစာရေး အစရှိသည့် စိတ်ပေါင်းစုံ လုပ်ငန်းနယ်ပယ်တစ်ခုထဲမှာ လုပ်ကိုင်နေရင် အလုပ်အကိုင်စတင်ချိန်မှာ အခမဲ့ အလုပ်လုပ်ရမယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကို ကြုံတွေ့နေရမှာ စွမ်းအားကြီးမားစွာရှိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့လို ကျောင်းသား သတင်းစာဆရာတွေ အများစုက အလုပ်သင်စာချုပ်တွေ လက်ခံဖူးကြပြီး အများစုဟာ အခမဲ့ ဖြစ်ပါတယ်။ ဒါဟာ အလုပ်အကိုင် အတက်လမ်းအဆင့်တစ်ခုသာလျှင် ဖြစ်ပါသလား၊ ဒါမှမဟုတ် သတင်းစာ ကုမ္ပဏီတွေက သင်တို့ကို ဝန်ထမ်းသတင်းထောက်တွေရဲ့ အလုပ်အတူတူ လုပ်သော်လည်း အခကြေးငွေ မပေးဘဲ ရှောင်တိမ်းနည်းအဖြစ် သုံးနေခြင်းလား။ အခမဲ့ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေဟာ အခြေခံအားဖြင့် မညီမညာသလို မကျင့်သုံးမှုလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

2. ပထမဦးဆုံး၊ ငယ်ရွယ်သူငယ်အပေါ် နှိမ့်ချဆက်ဆံခြင်းတစ်ရပ်ဖြစ်ပါတယ်။ အရွယ်ရောက်နေတဲ့ လူကြီးတွေကို အခမဲ့အလုပ်လုပ်ဖို့ မစွမ်းသလောက် မခံနိုင်ဘဲဖြစ်ပါမယ်၊ ဒါပေမယ့် အသက်ငယ်သူတွေ အလုပ်အကိုင်စတင်ချိန်မှာတော့ “အလုပ်သင်စာချုပ်လိုအပ်တယ်” လို့ အမြဲမပြတ် ပြောဆွဲခံနေရပါတယ်။ အဲဒီ “အသင်းချိတ်ဆက်မှု” ကို ငွေကြေးထက် ပိုတန်ဖိုးထားကြပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ချိတ်ဆက်မှုတွေက ငွေချေမပေးနိုင်ပါ။ အလုပ်သင်တွေကို အခမဲ့ ထားခြင်းဖြင့် သတင်းစာ အကြီးအကျယ် ကုမ္ပဏီတွေဟာ အလုပ်သင်တွေ လုပ်တဲ့ အလုပ်တန်ဖိုးကို ချက်ချင်း လျော့ချသွားပါတယ်။ သတင်းဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ကို ထုတ်ဝေဖို့ ကောင်းလောက်အောင် ရေးနိုင်တယ်ဆိုရင် အခကြေးငွေ ပေးသင့်ပါတယ်။

3. အခမဲ့ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက တည်နေရာအရလည်း မညီမျှပါ။ သတင်းစာရုံးတွေဟာ အများစု ကာလကြီးမြို့တွေမှာ တည်ရှိနေကြတယ်။ မိဘနဲ့အတူနေဖို့ သို့မဟုတ် အခမဲ့ လုပ်နေရင်း အိမ်ဈေး မဆပ်နိုင်ရင် အခွင့်အလမ်းတွေကို ပျက်ကွက်မိပါတယ်။ နေရာတိုင်း သွားလာဖို့ လည်း သုံးစွဲစရိတ်ကြီးပြီး ပင်ပန်းစေပါတယ်။ အခွင့်အလမ်းတွေဟာ အဆွေသားကြီးမားသူ အနည်းငယ်ထဲမှာ သာ ရှိပါတယ်။

4. အတန်းအစား 차별လည်း အခြားပြဿနာတစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။ ငွေကြေးတန်ခိုးရှိတဲ့ မိဘတွေက သားသမီးရဲ့ အိမ်ဈေးနဲ့ အစာစားစရိတ်ကို ပံ့ပိုးပေးနိုင်သော်လည်း အရင်းအမြစ်မရှိသူတွေက လုံးဝ လိုက်လို့မရပါ။ ဒါဟာ အဆက်မပြတ် အကျိုးသက်ရောက်မှု ဖြစ်စေတယ်—အလုပ်သင်မရှိရင် အတွေ့အကြုံမရနိုင်၊ အတွေ့အကြုံမရှိရင် လစာရတဲ့ အလုပ်မရနိုင်ပါ။

5. သတင်းစာ လောလောဆယ်ကြုံနေရတဲ့ ငွေကြေးအခက်အခဲက အခြေအနေကို ပိုဆိုးစေထားပါတယ်။ ဝင်ငွေ ကျဆင်းနေသဖြင့် ကုမ္ပဏီတွေ ဝန်ထမ်းတွေ လျှော့ချပြီး အခမဲ့ အလုပ်သင်တွေကို အစားထိုးသုံးနေကြတယ်။ ဒါပေမယ့် “အတွေ့အကြုံ” ဆိုတာ ငွေကြေးမဖြည့်ပေးနိုင်ပါ။ အတွက်သမားတစ်ယောက်ကို အခမဲ့ လုပ်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ကြပါ။ သတင်းထောက်လည်း ထိုနည်းတူပဲဖြစ်ပါတယ်။ ဂီတနဲ့ ကရက်စသည့် အနုပညာလောကမှာပါ “အတွေ့အကြုံ အတွက်” ဆိုပြီး အခမဲ့ အလုပ်လုပ်ဖို့ ပြောကြသည်။

6. နောက်ဆုံး အလုပ်သင်တွေကို အလွန်အကျွံအလုပ်ခိုင်းတတ်ကြပါတယ်။ အီးမေးလ်တွေကို ဖြေဖို့၊ စွမ်းဆောင်နိုင်စွမ်းပြဖို့ ဆိုပြီး နာရီများစွာ အလုပ်ခိုင်းကာ အခကြေးငွေမပေးဘဲ အသုံးချကြတယ်။ Amalia Illgner တို့လို လူအချို့က လည်း မညီမညာတဲ့ လေဝါယာဉ်တွေကြောင့် ကုမ္ပဏီတွေကို တရားစွဲထားကြပါတယ်။ စကားထုတ်ပြောတာက စွန့်စားရတဲ့အရာ ဖြစ်ပေမယ့် တိတ်ဆိတ်နေရင် အကျိုးကျစ်လစ်မှုကို ဆက်လက်ခံရမိပါတယ်။ ကုန်တိုက်မှာ အခမဲ့ အလုပ်လုပ်မလား — သတင်းစာရုံးမှာတော့ ဘာကြောင့် အခမဲ့ လုပ်ရမလဲ။

Lynn Appelbaum, မီဒီယာနှင့် ဆက်သွယ်ရေး အနုပညာပညာပါမူကျောင်း၊ နယူးယောက်စီးတီးကောလိပ်

7. Ross Perlin က ကောလိပ်တွေကို အလုပ်အကျင့်ဥပဒေ ချိုးဖောက်မှုတွေနဲ့ တွဲညှပ်ထားတာ မညီမညာပါ။ အလုပ်သင်အများစုက ငွေကြေးအကျိုးမဟုတ်ပဲ အတွေ့အကြုံတန်ဖိုးရှိတဲ့ အကျိုးအမြတ်တွေ ရရှိပါတယ်။ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက ပညာရေးနဲ့ အလုပ်ဈေးကွက်ကြားကို ချိတ်ဆက်ပေးပြီး ကျောင်းသားတွေကို အလုပ်ရဖို့ အထောက်အပံ့ဖြစ်ပေးပါတယ်။ ဥပမာ Young & Rubicam က City College က အလုပ်သင်ကျောင်းသား ၁၂ ယောက်ထက်ပိုစွာ ထပ်မံလက်ခံထားဖူးပါတယ်။

8. စနစ်တကျ စီမံထားတဲ့ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက လူတိုင်းအကျိုးရှိစေပါတယ်။ ကောလိပ်တွေက လိုအပ်တဲ့ ကျွမ်းကျင်ကျောင်းသားတွေကို ရွေးချယ်၊ အိမ်ရှင်အဖွဲ့အစည်းတွေကို သုံးသပ်၊ ညီမျှမှုစောင့်ကြည့်ပေးပါတယ်။ အကျိုးအမြတ် ချိုးဖောက်မှုတွေ ဖြစ်ရင် အုပ်ချုပ်သူတွေ ဝင်ရောက်ထိန်းချုပ်ပေးပါတယ်။ ဒါက ကျောင်းသားတွေ အတွက် အရည်အသွေးထိန်းချုပ်မှု နဲ့ အထောက်အပံ့ အဖြစ် ဆောင်ရွက်ပေးပါတယ်။

9. အလုပ်သင်စာချုပ်တိုင်းကို လစာပေးရမယ်ဆိုရင် အခွင့်အလမ်းတွေ လျော့နည်းသွားပြီး ကျောင်းသားတွေ ရပ်တည်ရေးအတွက် နောက်ကျသွားမယ်။ အထူးသဖြင့် အနည်းစု လူမျိုးသား အဖွဲ့ဝင်တွေ အတွက် အခွင့်အလမ်းတွေ ပျက်ကွက်မယ်။ လစာပေးတဲ့ အလုပ်တွေက ကန့်သတ်ထားပေမယ့် အခမဲ့ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက အတွေ့အကြုံရဖို့ အခွင့်အလမ်းတွေ ပိုချဲ့ပေးပါတယ်။

10. ကျောင်းသားအကျိုးအတွက် ထပ်မံပြီး အခမဲ့ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက လုပ်ငန်းကဏ္ဍအနည်းငယ်ကိုလည်း ပုံဖော်ပေးပါတယ်။ ဥပမာ ရုပ်ရှင်ဒေါက်မြူမန်တရီ ထုတ်လုပ်မှုမှာ အခမဲ့ အလုပ်သင်တွေကို များစွာ အားကိုးသုံးတာကြောင့် လုပ်သားဈေးကွက်ကို ပြောင်းလဲစေပါတယ်။ ငွေမရှိသူတွေ အတွက် အန္တရာယ်ရှိပေမယ့် လိုက်စားဆန္ဒရှိတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်း ထပ်မံပေးနိုင်ပါတယ်။

11. အဓိကအချက်က မျှတမှုပါပဲ။ စနစ်တကျ စောင့်ကြည့်ပြီး ပညာရေးအမှတ်ပေးမှုနဲ့ တွဲဖက်စီမံထားတဲ့ အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက အလုပ်အကိုင်အတွက် တက်လမ်းအဖြစ် သဘောတူကြပါမယ်။ ပြဿနာက အလုပ်သင်စာချုပ်မဟုတ်ပါ၊ ကုမ္ပဏီတွေ အလုပ်သင်တွေကို တာဝန်မရှိဘဲ အသုံးချတဲ့အခါမှ ဖြစ်ပါတယ်။ အမှန်တကယ် စနစ်တကျ လုပ်နိုင်ရင် အလုပ်သင်စာချုပ်တွေက နောက်ဆုံး မျိုးဆက်အလုပ်သမားတွေကို ပြင်ဆင်ပေးသလို လုပ်ငန်းတွေကို ငွေကြေးအခက်အခဲကြား အဆင်ပြေစေပါမယ်။

Excerpt from "Don Quixote"

by Miguel de Cervantes

At this point they came in sight of thirty or forty windmills that stood on the plain, and as soon as Don Quixote saw them he said to his squire, “Fortune is arranging matters for us better than we could have shaped our desires ourselves, for look there, friend Sancho Panza, where thirty or more monstrous giants present themselves. All of whom I mean to engage in battle, and slay, and with whose spoils we shall begin to make our fortunes; for this is righteous warfare, and it is God’s good service to sweep so evil a breed from off the face of the earth.”

“What giants?” said Sancho Panza. “Those thou seest there,” answered his master, “with the long arms, and some have them nearly two leagues long.”

“Look, your worship,” said Sancho, “what we see there are not giants but windmills, and what seem to be their arms are the sails that, turned by the wind, make the millstone go.”

“It is easy to see,” replied Don Quixote, “that thou art not used to this business of adventures. Those are giants; and if thou art afraid, away with thee out of this and betake thyself to prayer while I engage them in fierce and unequal combat.” So saying, he gave the spur to his steed Rocinante, heedless of the cries his squire Sancho sent after him, warning him that most certainly they were windmills and not giants he was going to attack. He, however, was so positive they were giants that he neither heard the cries of Sancho nor perceived, near as he was, what they were, but made at them shouting, “Fly not, cowards and vile beings, for a single knight attacks you!”

A slight breeze at this moment sprang up, and the great sails began to move, seeing which Don Quixote exclaimed, “Though ye flourish more arms than the giant Briareus, ye have to reckon with me.”

So saying, and commending himself with all his heart to his lady Dulcinea, imploring her to support him in such a peril, with lance in rest and covered by his buckler, he charged at Rocinante’s fullest gallop and fell upon the first mill that stood in front of him. But as he drove his lance-point into the sail, the wind whirled it round with such force that it shivered the lance to pieces, sweeping with it horse and rider, who went rolling over on the plain in a sorry condition.

Sancho hastened to his assistance as fast as his ass could go, and when he came up found him unable to move, with such a shock had Rocinante fallen with him. “God bless me!” said Sancho, “did I not tell your worship to mind what you were about, for they were only windmills? And no one could have made any mistake about it but one who had something of the same kind in his head.”

“Hush, friend Sancho,” replied Don Quixote, “the fortunes of war more than any other are liable to frequent fluctuations; and moreover I think, and it is the truth, that that same sage Friston who carried off my study and books, has turned these giants into mills in order to rob me of the glory of vanquishing them. Such is the enmity he bears me; but in the end his wicked arts will avail but little against my good sword.”

“Don Quixote” မှ အပိုဒ်

Miguel de Cervantes ရေးသားသည်

အဲဒီအချိန်မှာ တောပြင်ပေါ်မှာ ရပ်နေတဲ့ လေတံခွန်သုံးဆယ်၊ လေးဆယ်လောက်ကို တွေ့မြင်သွားကြသည်။ Don Quixote က အဲဒီကို မြင်ချင်း သူ့အကူ Sancho Panza ကိုပြောလိုက်သည်—“နတ်ကွန်းအကျိုးက ငါတို့ ဆန္ဒကိုယ်တိုင်ထက် ပိုကောင်းအောင် အကြံအစည်ချထားပေးသလို ဖြစ်နေလေပြီ၊ မိတ်ဆွေ Sancho၊ ဟိုအနားမှာ မျက်စိရှေ့မှာ ပေါ်လာနေတဲ့ ငရဲသား အရပ်မည်းကြီးတွေ သုံးဆယ်ကျော်ကို မြင်မိလား။ ငါတို့အနေနဲ့ သူတို့ကို တိုက်ခိုက်၊ သတ်ဖယ်ပြီး သူတို့ရဲ့ သမိုင်းအမွေကို သိမ်းယူကာ ငါတို့အကျိုးအမြတ်စတင်မယ်။ ဒါက သမာဓိစစ်ပွဲတစ်ခု၊ မကောင်းမှု အမျိုးအစားကို ကမ္ဘာပေါ်က ဖယ်ရှားပစ်တာဟာ ဘုရားသခင်အတွက် သစ္စာကျင့်ခြင်းတစ်ရပ်ဖြစ်တယ်။”

“ဘယ်သူတွေတုံး Giants?” လို့ Sancho Panza က မေးလိုက်သည်။ သူ့ရှေ့နေ Don Quixote က “ဟိုမြင်နေတာတွေ၊ လက်နက်ကြီးရှည်ကြီးနဲ့၊ တချို့က နှစ်လောက်အကွာထိရှည်နိုင်တယ်” လို့ ပြန်ပြောလိုက်သည်။

Sancho က ပြန်ပြောလိုက်သည်—“ဘုရားရှိခိုးပါ၊ ကျွန်တော်တို့မြင်နေတာတွေက ငရဲသားမဟုတ်ပါဘူး၊ လေတံခွန်တွေပါ။ သူတို့ရဲ့ လက်လို့ ထင်နေတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကလည်း လေဖြင့် လှည့်ပြီး အမြစ်ကျောက်ကို လှည့်ပေးတဲ့ တံခါးပေါ့။”

Don Quixote က “နင့်မှာ စွန့်စားအတွေ့အကြုံမရှိတာ ငါအလွန် သေချာမြင်ရတယ်။ အဲဒါတွေက ငရဲသားတွေပါ၊ သင့်မှာ ကြောက်မိနေလျှင် ဒီနေရာကထွက်သွားပြီး တရားခံပြီး သင့်ကိုယ်နတ်ဆူကြီးဆည်းကပ်နေစေ၊ ငါတော့ သူတို့နဲ့ တိုက်ခိုက်မယ်” လို့ ပြန်ဆိုလိုက်သည်။ ထိုနောက် သူ့မြင်း Rocinante ကို ထိန်းကာ လှီးခေါက်ကာ စတင်ချီတက်သွားသည်။ Sancho က အော်ချီပြီး “အဲဒါ ငရဲသားမဟုတ်ပါဘူး၊ လေတံခွန်တွေပါ” လို့ သတိပေးခဲ့သော်လည်း Don Quixote က အဲဒီကို အမြဲတမ်း ငရဲသားတွေဟု ယုံကြည်နေသဖြင့် မကြားချင်၊ မမြင်ချင်ဘဲ “မလွှတ်နဲ့ မာနမဲ့သူတွေ၊ ရဲဘော်တစ်ဦးတည်း က တိုက်ခိုက်မလာပြီ” လို့ အော်ကာ တိုက်ခိုက်သွားသည်။

အဲဒီအချိန်မှာ လေသေးသေးလှိုင်းတစ်ခု တက်လာပြီး လေတံခွန်ပေါ်က အပြာကြီးတွေ လှည့်လှည့်စလော့။ Don Quixote က မြင်လိုက်ချင်း “သင့်အနေဖြင့် Giant Briareus ထက် ပိုတဲ့ လက်တွေ ရှိကြသော်လည်း ငါနဲ့ တွေ့ရမယ်” လို့ ပြောလိုက်သည်။

ဒါပြောလိုက်ပြီးနောက် သူ့အချစ်သူ မိန်းမ Dulcinea ကို အားကိုးကာ မိမိစွမ်းအားကို ကူညီပေးဖို့ တောင်းပန်သော်လည်း တပ်နွယ်လက်နက်ကိုင်ပြီး ညွတ်ကာ ငြိမ်းချမ်းစွာ ထိန်ထားသော ဂုဏ်盾နဲ့ သူ့မြင်း Rocinante ကို အပြည့်အဆင့် လှီးပေးကာ အရှေ့ဆုံးရှိတဲ့ လေတံခွန်ကို တိုက်ခိုက်သွားသည်။ သို့သော် သူ့ဓားတံချောင်းကို လေတံခွန်ကြီးထဲထိုးလိုက်ချိန် လေက အလွန်အားကစားစွမ်းသန့်ပြီး ဓားတံကို ခွဲပစ်လိုက်သည်။ ငြိမ်းချမ်းပေါ်မှာ မြင်းနဲ့ စစ်သူရဲတစ်ဦးလုံး လွှတ်ကျပြီး အဆိုးဆုံးအခြေအနေဖြင့် လဲကျသွားသည်။

Sancho က မြန်မြန်နဲ့ သူ့အကူအညီကို သွားလိုက်ပြီး သူ့ဆရာ Don Quixote က မလှုပ်နိုင်အောင် မြင်း Rocinante နဲ့ အလွန်ကြမ်းတမ်းစွာ လဲကျနေတာကို တွေ့သည်။ Sancho က “ဘုရားအရှင်က ကယ်တင်ပါစေ၊ ငြိမ်းချမ်းပါ၊ မင်းကို ငြိမ်းချမ်းမထားနိုင်မယ်လို့ ငါ အကြောင်းပြောခဲ့တာ မေ့သွားခဲ့တာလား၊ Giant မဟုတ်ဘဲ လေတံခွန်တွေပါဆိုတာ မထင်မမှတ် မရှိဘဲ မင်းဦးခေါင်းထဲမှာ အဲဒီလို ထင်ယူမှုရှိနေလို့ ဖြစ်တာ” လို့ ပြောလိုက်သည်။

Don Quixote က ပြန်လို့ “ငြိမ်းချမ်း၊ မိတ်ဆွေ Sancho၊ စစ်ပွဲနဲ့ ဆိုင်သမျှက အမြဲတမ်း အဆက်မပြတ် အပြောင်းအလဲရှိတတ်တယ်။ ထို့အပြင် ငါ့စာတိုက်နဲ့ စာအုပ်တွေကို ယူဆောင်သွားတဲ့ အဲဒီ ဉာဏ်ပညာရှင် Friston က ငရဲသားတွေကို လေတံခွန်တွေ ပြောင်းပစ်ပြီး ငါ သူတို့ကို အောင်မြင်အောင် မတက်စေရန် တားဆီးနေတာကို ငါသေချာယုံကြည်နေတယ်။ ဒါက သူ့အမုန်းကြောင့်ပဲ။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံးမှာ သူ့နတ်ဆာအလုပ်တွေဟာ ငါ့ဓားရဲ့ အာနိသင်အကြောင်းကြီးနဲ့ မအောင်မြင်နိုင်ပါ။” လို့ ပြောလိုက်သည်။

Excerpt from "The Musician’s Daughter"

by Susanne Dunlap

I thought a lot, at the beginning, about my father playing the violin. I still remember the first time I ever saw a concert. I was very small, and we had just come to Esterháza, a magnificent palace in Sopron, Hungary, when the prince’s household moved there from his winter palace at Eisenstadt, near Vienna. I think it may have been the first concert Papa took part in there. I had a new dress for the occasion, and Mama looked beautiful. I don’t think Toby was born yet, or if he was, he was a small baby and stayed in our rooms with a nurse.

The palace at Esterháza was so new that it still smelled of raw wood and paint. The rooms were very grand. I had never seen so many candles in one place before. And they were expensive wax candles, not foul-smelling tallow. We stood to the side to watch the fine ladies enter. I thought they looked like dolls, their faces so perfect. Later my mother told me that they painted them with white lead to make their skin artificially smooth and pale, rubbed rouge into their cheeks and lips, and drew lines of charcoal around their eyes to make them appear larger. Their towering headdresses were stuck into place with diamond combs, with ribbons and pearls festooned. A chain or garland of flowers, leaves, or ribbons hung in a curve as decoration. Whatever their natural hair color, ladies powdered it snowy white so that the candlelight magnified their glow. The men, too, were powdered and patched. Their gold buttons and lace were almost as gaudy as the ladies’ finery. But it was the enormous panniers that held the ladies’ skirts so far to the side they had to move sideways through doorways that fascinated me most of all. I could barely be persuaded to turn my eyes to the orchestra when the concert started.

We were not seated with the guests. In fact, I think we were tucked away in an anteroom. The door was open so we could see through, and everyone pushed me forward to let me watch my father, who looked up now and again from the music and gave me a quick smile. The candlelight danced over the rich wood of his violin, the beautiful Italian instrument, an old Amati that my grandfather had given him.

Kapellmeister Haydn, who was also my godfather, sat at the harpsichord, smiling broadly all the time, waving one hand in the air to direct, then putting it back on the keys, sometimes using his head, bobbing and nodding to bring in the winds or mark the entrance for the cellos. He looked like the music, I remember thinking. I wish I could bring that particular sound to my mind, but it has since blended with countless other concerts. I’ll always remember what it looked like, though. The light. The shimmering glow of everything and everyone.

“ဂီတသမား၏သမီး” မှ အပိုဒ်

Susanne Dunlap ရေးသားသည်

အစမှာ ကျွန်တော့်အဖေ ဂီတဗိုင်လင် တီးနေတဲ့ အကြောင်းကို အများကြီး စဉ်းစားခဲ့တယ်။ ငါ့ဘဝထဲမှာ ပထမဆုံး တိုက်ရိုက်ဂီတဖျော်ဖြေပွဲကို မြင်ခဲ့တဲ့ အခါကို အခုထိ သတိရတယ်။ အဲ့တချိန် ကျွန်တော် အလွန်အသက်ငယ်တယ်၊ ဗီယင်နာနီးစပ် Eisenstadt ရဲ့ ဆောင်းကာလ အိမ်တော်ကနေ ဂျုံဂျီအိမ် Esterháza (Hungary, Sopron) သို့ အိမ်တော်ပြောင်းသွားချိန်မှာ ဖြစ်တယ်။ အဖေ ပထမဆုံး သွားဖျော်ဖြေခဲ့တဲ့ ပွဲလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်။ အဲဒီအခါ ကျွန်တော်အသစ်ဝတ်ဖို့ အထည်အသစ်တစ်ထည် ရခဲ့ပြီး မိခင်လည်း လှလှပပ ပြင်ဆင်ထားတယ်။ အဲ့တချိန် ညီလေး Toby က မမွေးသေးဘူး ထင်တယ်၊ မွေးပြီးသားဆိုရင်လည်း အလွန်အသက်ငယ်သေးတဲ့ ကလေး ဖြစ်နေလိမ့်မယ်၊ ဗရမ်းမယ်နဲ့အတူ အခန်းထဲမှာ နေခဲ့တယ်။

Esterháza အိမ်တော်ဟာ အဆောက်အဦးအသစ်လုံးဝဖြစ်ပြီး သစ်သားအသစ်နဲ့ သံမဏိဆေး အနံ့တွေ အနံ့အသက်ကြီးနေဆဲပါပဲ။ အခန်းတွေကြီးမားပြီး အလွန်ဂန္တရားရှိသလောက် ခမ်းနားတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ထိ တစ်နေရာထဲမှာ မီးဖိုမီးတိုင် အများကြီး မြင်ဖူးခြင်းမရှိသေးဘူး။ ထိုမီးတိုင်တွေကလည်း အနံ့ဆိုးဆိုးပေါက်တဲ့ အမဲဆီမီးမဟုတ်ဘဲ စျေးကြီးတဲ့ အ восковая свеча တွေပါ။ ကျွန်တော်တို့က ဘေးဘက်ကနေ ထင်ရှားတဲ့ မိန်းမပေါက်တွေ ဝင်လာကြတာ ကြည့်နေရတယ်။ သူတို့ရဲ့ မျက်နှာတွေက အရုပ်လို အပြာကျစ်ပြီး ကောင်းမွန်နေတာကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ အံ့အားသင့်သွားတယ်။ နောက်ပိုင်း မိခင်က ပြောပြလိုက်တယ်၊ သူတို့က မျက်နှာကို လက်ဝါးမလေးဖြင့် ချောမွေ့နိူင်ဖို့ အဖြူဆေးတွေ (white lead) လိမ်းပြီး အနားချိုင့်နဲ့ နှုတ်ခမ်းတွေကို အနီစိုက်ကြတယ်၊ မျက်လုံးအကြီးကြီးထင်ဖို့ မျက်စိပတ်ဝိုင်းကို ကျောက်မီးသွားဖြင့် ရိုက်ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဦးထုပ်ကြီးတွေကို စိန်ဖြင့် ဖားဆွဲထိုးပြီး ပေါင်းတည်ထားကြသလို ပတ်သက်ပေါင်းဆက်ပေါင်းကို တင့်တယ်စွာ တပ်ဆင်ထားကြတယ်။ ပန်းလုံးဆွဲ၊ အရွက်သိုင်း သို့မဟုတ် ချည်ကြိုးဆက်တွေကို ချည်ဆွဲထားသေးကြသည်။ သူတို့ရဲ့ ဂျင်းနဲ့အရောင်မဟုတ်ဘဲ ငွေဖွေးဖို့ မျက်နှာဆံကို အဖြူအဖြူ ခပ်ပြိုပြို ခြောက်သုတ်ထားကြတယ်၊ မီးတိုင်ရဲ့ အလင်းအရောင်နဲ့ ပိုမိုတောက်ပစေတယ်။ ယောက်ျားတွေတောင် စုံအပ်ထားပြီး အဝတ်အဆင်တွေဟာ မိန်းမတွေရဲ့ အလှအဆင်နဲ့ လုံးဝမနည်းဘဲ ဂေါ်ဒီလှတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို အလွန် စွဲလမ်းစေတဲ့ အရာက မိန်းမတွေရဲ့ ဖက်ရှင်ဝတ်စုံအကြီးကြီးတွေ (panniers) ပဲ—အိမ်တော်တံခါးတွေထဲကို တစ်ဖက်ခြမ်းထောင့်အနည်းငယ်နဲ့သာ ဝင်နိုင်မယ့်အထိ ကွဲထွားနေကြတာလည်း သတိထားမိတယ်။ ဂီတပွဲ စတင်တဲ့အချိန်မှာပဲ ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေကို တိုက်နဲ့တန်ဖို့ ခက်ခဲလောက်တယ်။

ကျွန်တော်တို့ကို ဧည့်သည်တွေနဲ့အတူ ထိုင်ခွင့်မရခဲ့ဘူး။ တကယ့်အပြန်အလှန်ထိုင်ရာမဟုတ်ဘဲ အပြင်ဘက်က အခန်းလေးထဲမှာ ထိုင်ခဲ့ကြတယ်။ တံခါးကို ဖွင့်ထားလို့ အတွင်းကို မြင်နိုင်ပြီး အဖေတီးနေသည့်အခါ တစ်ခါတလေ အပေါ်မိုးကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ကို အပြုံးပေးလိုက်တယ်။ မီးတိုင်ရဲ့ အလင်းတွေက အဖေရဲ့ ဗိုင်လင်တီတီသား အသားပေါ်တွေနဲ့ အလွန်တောက်ပသွားပြီး ဂျပန်အိုင်တလီယံ အင်စထရမန်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ Amati ဟောင်းဟောင်းကို တောက်ပစေလိုက်တယ်။

Kapellmeister Haydn (ကျွန်တော့်ဘုရားမေတ္တာ့ဖ) ကလည်း harpsichord ရဲ့ အရှေ့မှာ ထိုင်နေပြီး အမြဲတမ်း အပြုံးဖြင့် တီးနေတယ်။ တစ်ဖက်လက်နဲ့ လေပြုံးပေါ်မှာ အမိန့်ပေးသလို လှုပ်၊ နောက်တစ်ချက်မှာ ကီးပေါ်ကို ထပ်တိုင်၊ တစ်ခါတစ်လေ ဦးခေါင်းနဲ့ လှုပ်ပြီး တီးတယ်။ လေတူရိုင်းတွေကို သွားခိုင်းတာ၊ စဲလိုအပ်တဲ့ cello များကို သတိပေးတာ အကုန်လုံး ငါ့မျက်စိနဲ့ တွေ့မြင်ရတယ်။ အဲ့တချိန် ငါ့အတွေးထဲက “သူက ဂီတကိုယ်တိုင်လိုပဲ ထင်မိတယ်” လို့ အလွှာတင်သတိရတယ်။ အဲ့ဒီအသံထဲကို အခုတော့ ထပ်မိမိယူနိုင်တော့ဘူး၊ အခြားဂီတအတွေ့အကြုံများစွာနဲ့ ပေါင်းလျက်ဖြစ်သွားပြီး။ ဒါပေမယ့် ငါ အမြဲတမ်း မှတ်မိနေမယ့်အရာက အဲ့ဒီအသွင်အပြင်၊ အလင်းတောက်ပမှု၊ လူတိုင်းအပေါ် လှပတောက်ပနေတဲ့ အရာတွေပါပဲ။

Not Included This Time.