RLA RTest 1.0
RLA > RealTest > Set01
Important Instructions
Please read and answer 45 Questions carefully within
TIME LIMIT 100(45+10+45) min : 45 min for Section 1, 10 min for a break and another 45 min for Section 2 - ER.
Access tools on PC/Tablets.
Tips
- You should not spend too much time on a question if you are not certain of the answer; answer it the best you can, and go on to the next question.
- If you are not certain of the answer to a question, you can mark your answer for review and come back to it later.
- Wishing you all the best.
by Winston S. Churchill
Shortly after the Japanese attack on Pearl Harbor, December 7, 1941, Churchill went to Washington with his chiefs of staff to meet President Roosevelt and the American military leaders and coordinate plans for the defeat of the common enemy. On Christmas Eve Churchill broadcast to the world from the White House on the 20th annual observation of the lighting of the community Christmas tree.
“I spend this anniversary and festival far from my country, far from my family, yet I cannot truthfully say that I feel far from home. Whether it be the ties of blood on my mother’s side, or the friendships I have developed here over many years of active life, or the commanding sentiment of comradeship in the common cause of great peoples who speak the same language, who kneel at the same altars and, to a very large extent, pursue the same ideals, I cannot feel myself a stranger here in the centre and at the summit of the United States.”
“I feel a sense of unity and fraternal association which, added to the kindliness of your welcome, convinces me that I have a right to sit at your fireside and share your Christmas joys. This is a strange Christmas Eve. Almost the whole world is locked in deadly struggle, and, with the most terrible weapons which science can devise, the nations advance upon each other.”
“Ill would it be for us if we were not sure that no greed for the land or wealth of any other people, no morbid lust for material gain at the expense of others, had led us to this ordeal. Here, in the midst of war, raging and roaring over all the lands and seas, creeping nearer to our hearts and homes, here, amid all the tumult, we have tonight the peace of the spirit in each cottage home and in every generous heart. Therefore we may cast aside for this night at least the cares and dangers which beset us, and make for an evening of happiness in a world of storm.”
“Here, then, for one night only, each home throughout the English-speaking world should be a brightly-lighted island of happiness and peace. Let the children have their night of fun and laughter. Let the gifts of Father Christmas delight their play. Let us grown-ups share to the full in their unstinted pleasures before we turn again to the stern task and the formidable years that lie before us, resolved that, by our sacrifice and daring, these same children shall not be robbed of their inheritance or denied their right to live in a free and decent world. And so, in God’s mercy, a happy Christmas to you all.”
“Churchill ရဲ့ Christmas မက်ဆေ့ခ်ျ” မှ အပိုဒ်
Winston S. Churchill ရေးသားသည်
၁၉၄၁ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာ ၇ ရက်နေ့၊ ဂျပန်က ပရယ်ဟာဘာကို တိုက်ခိုက်ပြီးနောက် ချာချ်ချ်လ်က သူ့တပ်မတော်ဦးဆောင်သူများနဲ့အတူ ဝါရှင်တန်သို့ သွားပြီး သမ္မတ ရူဇဗယ်နဲ့ အမေရိကန် စစ်ရေးခေါင်းဆောင်များကို တွေ့ဆုံကာ တူညီသော ရန်သူကို တိုက်နုတ်ရန် စီမံကိန်းများကို ထပ်တူညှိနှိုင်းခဲ့သည်။ ခရစ်စမတ် အီဗ်နေ့တွင် ချာချ်ချ်လ်က အမေရိကန် အိမ်တော်မှ ကမ္ဘာအပေါ်လုံးကို တစ်နှစ်တကြိမ် ကျင်းပသော အစိုးရ Christmas မီးအလှဆင်ပွဲကို အကြိမ် ၂၀ ဖြာသည့် အခမ်းအနားတွင် စကားပြောခဲ့သည်။
“ဒီနှစ်ပတ်လည်အခမ်းအနားနဲ့ ပွဲတော်ကို ကျွန်တော့်နိုင်ငံကလည်း မဟုတ်၊ မိသားစုကလည်း မဟုတ်တဲ့ အရပ်မှာ ကျင်းပနေရပေမယ့် အိမ်ကနေ အလွန်ဝေးတယ်လို့ မမှန်မကန် မပြောနိုင်ပါ။ မိခင်ဘက် ဆွေမျိုးသွယ်ဆက်မှုတွေဖြစ်စေ၊ ငယ်စဉ်ကတည်းက ဆက်ဆံပေါင်းသင်းခဲ့တဲ့ မိတ်ဆွေတွေဖြစ်စေ၊ အတူတူ ဘာသာစကားပြောကြသူတွေ၊ အတူတူ ဘုရားဆီသွားကပ်ကြသူတွေ၊ တူညီတဲ့ အယူအဆတွေနဲ့ ရည်မှန်းချက်တွေလိုက်နာကြသူတွေကြား ထာဝရမိတ်စပ်ထားတဲ့ ညီအစ်ကိုမူဝါဒကြောင့်ဖြစ်စေ၊ ဤနေရာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုရဲ့ မဟာဗျူဟာအလယ်ဗဟိုမှာ မိမိကို အပြည်သူမဟုတ်ဘဲ တစ်စုံတစ်ယောက်တည်းလို့ မခံစားနိုင်ပါ။”
“ဤနေရာမှာ အပြည်သူ့စည်းလုံးညီညွတ်မှုနဲ့ ညီအစ်ကိုမူစိတ်ဓာတ်ကိုခံစားရပြီး သင်တို့ပေးတဲ့ လေးစားအပ်နှင်းမှုကြောင့်၊ ဤအိမ်မီးထောက်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး သင်တို့ရဲ့ ခရစ်စမတ် ပျော်ရွှင်မှုတွေကို ညီမျှခံစားနိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်စိတ်ချရတယ်။ ဒါက ထူးထူးခြားခြား ခရစ်စမတ် အီဗ်တစ်ရက်ဖြစ်တယ်။ ကမ္ဘာ့နိုင်ငံတွေ အတူတူ သေမင်းနှင့် တိုက်ပွဲဝင်နေကြပြီး သိပ္ပံနည်းပညာထုတ်လုပ်နိုင်သမျှ အလွန်ကြောက်မက်ဖွယ် သေသတ်လက်နက်တွေကို သုံးကာ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး တိုက်ခိုက်နေကြပြန်သည်။”
“ဤစစ်ပွဲသည် တခြားနိုင်ငံ၏ မြေယာ သို့မဟုတ် ငွေကြေးကိုလောဘကြောင့် မစခဲ့ကြတာ၊ တခြားသူများကို ချိုးဖောက်စီးပွားရေးအကျိုးအမြတ်အတွက် မလိုက်စားခဲ့ကြတာကို ကျွန်တော်တို့ယုံကြည်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ရင် အလွန်ဆိုးကျိုးကြီးမားမယ်။ ဒါပေမယ့် စစ်ပွဲကြားထဲမှာပဲ လူတစ်ဦးချင်းအိမ်နဲ့ အပြည့်စုံကလေးရဲ့ နှလုံးထဲမှာ ဝိညာဉ်အေးချမ်းမှုကို ယနေ့ည ဒီနေရာမှာတွေ့နိုင်တယ်။ ဒီညတစ်ညနည်းနည်းအတွက်ပဲ ဖြစ်စေ အကျိုးဆိုး၊ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတွေကို ချန်ထားပြီး တိုက်ပွဲကြားကမ္ဘာထဲမှာပဲ ပျော်ရွှင်စရာညတစ်ညကို ဖန်တီးနိုင်ကြတယ်။”
“ဒီညတစ်ညတည်း အင်္ဂလိပ်စကားပြောသည့် ကမ္ဘာ့အိမ်တိုင်းက ပျော်ရွှင်အေးချမ်းမှု အလင်းရောင်စိမ့်နေလျက်ရှိသင့်တယ်။ ကလေးတွေ အခွင့်အလွန်ရမည့် ညဖြစ်စေကြပါစေ။ အဖခင်ခရစ်စမတ်ရဲ့ လက်ဆောင်တွေကလည်း သူတို့ကို ပျော်မွေ့စေကြပါစေ။ အရွယ်ရောက်သူတွေဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်တို့လည်း အပြည့်အဝ ဝေမျှခံစားကြစို့။ နောင်တကြာ ကြုံတွေ့ရမည့် စစ်ဆင်ရေးခက်ခဲမှုတွေကို ပြန်ကြုံထပ်မီ၊ ဒီကလေးတွေကို လွတ်လပ်ပြီး သင့်တင့်တဲ့ ကမ္ဘာထဲမှာ မေနိုင်အောင်မလုပ်သင့်ကြောင်း၊ သူတို့အမွေမပျောက်အောင် ကျွန်တော်တို့ ကျစရိတ်ပေး၊ စွန့်လွှတ်ကြရမည်လို့ ဆုံးဖြတ်ကြစို့။ ထိုကြောင့် ဘုရားသခင်၏ ကျေးဇူးကြောင့် သင်တို့အားလုံး ခရစ်စမတ် အခါပျော်ရွှင်ပါစေ။”
by Sherwood Anderson
One evening in the winter, some years ago, my brother came to my rooms in the city of Chicago bringing with him a book by Gertrude Stein. The book was called Tender Buttons and, just at that time, there was a good deal of fuss and fun being made over it in American newspapers. I had already read a book of Miss Stein’s called Three Lives and had thought it contained some of the best writing ever done by an American. I was curious about this new book.
My brother had been at some sort of a gathering of literary people on the evening before and someone had read aloud from Miss Stein’s new book. The party had been a success. After a few lines the reader stopped and was greeted by loud shouts of laughter. It was generally agreed that the author had done a thing we Americans call “putting something across,” the meaning being that she had, by a strange freakish performance, managed to attract attention to herself, get herself discussed in the newspapers, become for a time a figure in our hurried, harried lives. My brother, as it turned out, had not been satisfied with the explanation of Miss Stein’s work then current in America, and so he bought Tender Buttons and brought it to me, and we sat for a time reading the strange sentences.
“It gives words an oddly new intimate flavor and at the same time makes familiar words seem almost like strangers, doesn’t it,” he said. What my brother did, you see, was to set my mind going on the book, and then, leaving it on the table, he went away. And now, after these years, and having sat with Miss Stein by her own fire in the rue de Fleurus in Paris, I am asked to write something by way of an introduction to a new book she is about to issue.
As there is in America an impression of Miss Stein’s personality, not at all true and rather foolishly romantic, I would like first of all to brush that aside. I had myself heard stories of a long dark room with a languid woman lying on a couch, smoking cigarettes, sipping absinthes perhaps and looking out upon the world with tired, disdainful eyes. Now and then she rolled her head slowly to one side and uttered a few words, taken down by a secretary who approached the couch with trembling eagerness to catch the falling pearls. You will perhaps understand something of my own surprise and delight when, after having been fed up on such tales and rather half-hoping they might be true, I was taken to her to find instead of this languid impossibility a woman of striking vigor, a subtle and powerful mind, a discrimination in the arts such as I have found in no other American born man or woman, and a charmingly brilliant conversationalist.
Since Miss Stein’s work was first brought to my attention I have been thinking of it as the most important pioneer work done in the field of letters in my time. The loud guffaws of the general public that must inevitably follow the bringing forward of more of her work do not irritate me, but I would like it if writers, and particularly young writers, would come to understand a little what she is trying to do and what she is, in my opinion, doing.
Every artist working with words as his medium must at times be profoundly irritated by what seem the limitations of his medium. What things does he not wish to create with words! There is the mind of the reader before him and he would like to create in that reader’s mind a whole new world of sensations, or rather to call back into life all of the dead and sleeping senses. One works with words and would like words that have a taste on the lips, that have a perfume to the nostrils, rattling words one can throw into a box and shake, making a sharp, jingling sound, words that when seen on the printed page have a distinct arresting effect upon the eye, words that when they jump out from under the pen one may feel with the fingers as one might caress the cheeks of his beloved. And what I think is that these books of Gertrude Stein’s do in a very real sense recreate life in words.
We writers are, you see, all in such a hurry. There are such grand things we must do—the Great American Novel must be written, the American or English Stage uplifted, and epic poems composed. In the meantime the little words, the soldiers with which we must make our conquests, are neglected. There is a city of English and American words, and it has been a neglected city. Strong broad-shouldered words, that should be marching across open fields under the blue sky, are clerking in little dusty dry goods stores; young virgin words are being allowed to consort with whores; learned words have been put to the ditch digger’s trade. Only yesterday I saw a word that once called a whole nation to arms serving in the mean capacity of advertising laundry soap.
For me the work of Gertrude Stein consists in a rebuilding, an entire recasting of life in the city of words. Here is one artist who has been able to accept ridicule, who has foregone the privilege of writing the Great American Novel, uplifting the stage, and wearing the bays of the great poets, in order to live among the little housekeeping words, the swaggering bullying street-corner words, the honest working, money-saving words, and all the other forgotten and neglected citizens of the sacred and half-forgotten city. Would it not be a lovely and ironic gesture of the gods if, in the end, her work were to prove the most lasting and important of all the word-slingers of our generation.
“Gertrude Stein” မှ အပိုဒ်
Sherwood Anderson ရေးသားသည်
အချိန်အနည်းငယ်အကြာက ရေခဲရာသီ ညချမ်းတစ်ညမှာ ငယ်အစ်ကိုက Gertrude Stein ရဲ့ Tender Buttons ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို ငြိမ်းချမ်းစွာ Chicago မြို့က အခန်းထဲ ဆောင်လာပေးခဲ့တယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ အမေရိကန်သတင်းစာတွေထဲမှာ အတော်လေး စကားများ၊ ဂီတများ ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူမရဲ့ Three Lives ဆိုတဲ့ စာအုပ်ကို ကျွန်တော်ဖတ်ပြီးသားဖြစ်ပြီး အမေရိကန်စာရေးဆရာတွေထဲမှာ အကောင်းဆုံး စာရေးပုံစံတွေပါဝင်တယ်လို့ ထင်ခဲ့ပါတယ်။ ဒါကြောင့် စာအုပ်အသစ်အပေါ် စိတ်ဝင်စားနေခဲ့သည်။
ငယ်အစ်ကိုက အနာဂတ်စာပေပြောဆိုပွဲတစ်ခုကနေ အဲဒီညထဲမှာ စာအုပ်အသစ်ထဲက စာကြောင်းအနည်းငယ် ဖတ်ခဲ့ပြီး အဆင်ပြေတဲ့ ပွဲတစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဖတ်ပြီးတာနဲ့ လူတွေက အလွန်ရယ်မောခဲ့ကြပြီး Stein က အမေရိကန်တွေပြောတဲ့ “attention grabber” ဖြစ်ခဲ့သည်လို့ ချီးမွမ်းကြတယ်။ ငယ်အစ်ကိုက အဲဒီအကြောင်းရှင်းလင်းမှုနဲ့ မကျေနပ်သေးလို့ စာအုပ်ကို ဝယ်ယူပြီး ကျွန်တော့်ဆီကို ယူလာခဲ့တယ်။
သူပြောတာက “ဒီစာအုပ်က စကားလုံးတွေကို မျက်နှာသစ်ခံစေပြီး၊ စာလုံးတွေကို နီးစပ်ပြီး အလွန်ထူးခြားတဲ့ အရသာတစ်မျိုးပေးတယ်။ မိမိအသုံးချနေကျ စကားလုံးတွေကိုပါ အလွန်အမည်းအနက် လုံးဝမသိစိတ်ဖြစ်အောင် ပြန်ဖန်တီးတယ်” ဆိုခဲ့သည်။
Stein အကြောင်း အမေရိကန်ထဲမှာ လုံးဝမမှန်တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တွေရှိနေတာကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဖယ်ရှားချင်တယ်။ လူတွေထင်တာက အိပ်ယာပေါ်မှာ လျှာလျှာနေတာ၊ ဆေးလိပ်ဖောက်နေတာ၊ အရက်သောက်နေတာ၊ စကားကို တခါတရံ ပြန်လည်ထုတ်ဖော်ပေးနေတာ၊ အစရှိသဖြင့် မဟုတ်ဘဲ တကယ့်အဖြစ်မှာ Stein က အလွန်စွမ်းအားအရှိဆုံး အမျိုးသမီးတစ်ဦး၊ စကားပြောထက်မြက်သူ၊ အနုပညာအရ သင်္ချာကျွမ်းကျင်သူတစ်ဦး ဖြစ်သည်။
ကျွန်တော်အမြင်အရ Stein ရဲ့ အလုပ်တွေဟာ ကျွန်တော်တို့ ခေတ်ထဲမှာ စာပေပြုပြင်ပြောင်းလဲမှု အရေးကြီးဆုံးအလုပ်တွေထဲက တစ်ခုဖြစ်တယ်။ သူမကို လူထုက ရယ်မောခြင်းမရှိမဖြစ် ဖြစ်ပေါ်ပေမယ့် စာရေးဆရာတွေ အထူးသဖြင့် ငယ်ရွယ်စာရေးဆရာတွေက Stein ရဲ့ စမ်းသပ်ပုံစံကို နားလည်သင့်တယ်လို့ ယုံကြည်တယ်။
စာရေးဆရာတစ်ဦးက စကားလုံးနဲ့ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ လုံးဝ မကျေနပ်ဖြစ်တတ်တယ်။ စကားလုံးတွေနဲ့ အသက်သွင်းချင်တာ အများကြီးရှိသေးတယ်။ စကားလုံးတွေက အနံ့ရှိသလား၊ အရသာရှိသလား၊ အသံထွက်ရှိသလား၊ လက်နဲ့ကိုင်ရတဲ့အခါ ခံစားနိုင်သလား ဆိုတာ စိတ်ကူးယဉ်ချင်ကြတယ်။ Stein ရဲ့ စာအုပ်တွေက အဲဒီအသက်သစ်တွေကို စကားလုံးထဲမှာ ပြန်ဖန်တီးပေးတယ်လို့ ကျွန်တော် ယုံကြည်တယ်။
စာရေးဆရာတွေအားလုံးက အလွန်လျှင်မြန်တတ်ကြပြီး အမေရိကန်ကြီးမားတဲ့ ဝတ္ထုရေးချင်၊ ကဗျာတွေ ဖန်တီးချင်၊ မင်းတော်ကြီးမင်းမြတ်လို့ ချီးမွမ်းခံချင်ကြတယ်။ ဒါပေမယ့် အသေးစား စကားလုံးတွေ၊ မေ့လျော့ခံရတဲ့ စကားလုံးတွေကို မလေးနက်ကြပါ။ Stein က အဲဒီမေ့လျော့ခံရတဲ့ စကားလုံးတွေအတွက် တစ်မြို့လုံး တည်ဆောက်ပေးခဲ့တဲ့ တစ်ဦးတည်းအနုပညာရှင်ဖြစ်တယ်။ သူမရဲ့ အလုပ်တွေဟာ ခေတ်ဆန်းစာပေထဲမှာ အဓိကအကျိုးကျော်ကြားဆုံး ဖြစ်လာမယ်လို့ ယုံကြည်စွာ ပြောနိုင်တယ်။
by Alix Kates Shulman
That fall we had just begun going steady when my boyfriend started taking me to the movies at the Wells Theatre every Thursday night, because Thursday was Dish Night. For the price of a ticket, each customer received a piece of china, and every week the theater featured a different dish in the set. We planned to collect a whole service of them for the home we expected to set up together someday.
At first it seemed like just a lark, but soon it became a ritual we both cherished. Week after week, he’d escort me through the ornate lobby, where ushers in brass-buttoned uniforms handed out gleaming plates wrapped in tissue paper. It felt as if each dish was a promise, a small step toward our imagined future. We pictured our cupboards lined with matching china, our dinners served in elegance, our lives joined together forever.
On December 7, 1941, during a Sunday matinee, the news of Pearl Harbor reached us. The announcement changed everything in an instant. The dream of our dish service was interrupted as he prepared to leave for war. The china became more than household goods—it became a symbol of our bond and the life we longed to return to.
Throughout his time away, I kept the dishes carefully stored, their fragile surfaces glowing with memories of love, continuity, and the hope of reunion. In letters, we sometimes mentioned them, imagining the day when our home would finally be filled with laughter, meals, and the clink of china plates at our table once again.
Even now, I cannot look at those dishes without feeling both the ache of separation and the sweetness of endurance. They remind me of how the smallest tokens—china from a Thursday night movie theater—can carry the weight of a lifetime’s dreams, interrupted by war but never extinguished.
“Dish Night” မှ အပိုဒ်
Alix Kates Shulman ရေးသားသည်
အဲဒီနှစ် ဆောင်းဦးရာသီမှာ ငါနဲ့ ငါ့သူငယ်ချင်းယောက်ျား အတူတူရည်းစားဖက်ဖြစ်ပြီး တနင်္ဂနွေတိုင်း Wells Theatre ကို သွားလေ့လာလာခဲ့တယ်။ ကြာသပတေးညတိုင်းမှာ Dish Night ဖြစ်တဲ့အတွက် အဲဒီနေ့ အခန်းရဲ့ စျေးနှုန်းနဲ့ တူညီတဲ့ တစ်ခုချင်းစီ အိမ်သုံးပန်းကန်တစ်ချပ်စီ ရခဲ့တယ်။ အနာဂတ်အိမ်အတွက် အားလုံးစုဆောင်းဖို့ စိတ်ကူးခဲ့ကြတယ်။
အစမှာ အပျော်အပါးအနေနဲ့ သွားခဲ့တာပဲ ဖြစ်ပေမယ့် နောက်ပိုင်းမှာ တစ်ပတ်ပြီးတစ်ပတ် အလွန်အရေးပါသွားတယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို အလှဆင်ထားတဲ့ လောဘီအတွင်းတန်းက ဖြတ်သွားစေပြီး စက်ရုံဝတ်စုံနဲ့ လက်ထောက်တွေက tissue paper ထဲ ထည့်ထာထားတဲ့ လင်းလက်တဲ့ ပန်းကန်တွေကို ချီးမြှင့်ပေးတယ်။ အဲဒီပန်းကန်တစ်ချပ်ချင်းစီဟာ အနာဂတ်အိမ်အတွက် ကတိတစ်ခုလို ခံစားရတယ်။
၁၉၄၁ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာ ၇ ရက်နေ့ တနင်္ဂနွေမနက်ပိုင်း ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှာ နေချိန်အကြားပဲ ပရယ်ဟာဘာ စစ်ရေးသတင်းကြီးကြားလိုက်ရတယ်။ အဲဒီနာရီမှာ အားလုံး ပြောင်းလဲသွားခဲ့ပြီး အိမ်အိပ်မက်တွေ မနက်ဖြန်ထပ်မနေနိုင်တော့ဘဲ သူစစ်ထွက်ဖို့ ပြင်ဆင်ရတော့တယ်။ အဲဒီပန်းကန်တွေက သာမန် အိမ်သုံးပစ္စည်းမဟုတ်တော့ဘဲ ငွေမထိုက်မဖြစ် မေ့မရနိုင်တဲ့ အမှတ်တရတွေဖြစ်သွားတယ်။
သူစစ်ထွက်နေစဉ် တစ်လုံးချင်းစီကို သေချာစွာ သိမ်းဆည်းထားခဲ့တယ်။ အဲဒီအလုံးလုံးထဲမှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၊ အဆက်မပြတ် ချိတ်ဆက်မှုနဲ့ ပြန်တွေ့မယ့် အပေါင်းအယှဉ်တွေကို ထိန်းသိမ်းခဲ့တယ်။ သူနဲ့ ကျွန်တော် စာတွေ ရေးလျက် အိမ်ထောင်တည်မယ့် အိပ်မက်ကို အမြဲတမ်း ပြန်သတိရခဲ့ကြတယ်။
ယနေ့အချိန်ထိ ပန်းကန်တွေကို ကြည့်တဲ့အခါ ခွဲကွာခြင်းနာကျင်မှုနဲ့ စွမ်းအားခံနိုင်ရည်ကို အတူတူ ခံစားရတယ်။ အဲဒါတွေက တနင်္ဂနွေည ရုပ်ရှင်ရုံက ပန်းကန်တွေကိုပဲ ဖြစ်ပေမယ့် တစ်ဦးတစ်ယောက်ရဲ့ အိပ်မက်အတွဲတစ်ခုလုံးကို ခံစေနိုင်တဲ့ အမှတ်တရတွေ ဖြစ်နေဆဲဖြစ်တယ်။
"If you need assistance with the printing process or saving as a PDF, please contact us through our Telegram channel."